بازآفرینی فضای گمشده شهری در جهت افزایش حضور پذیری (نمونه موردی: فضای زیر پل متروی 29 بهمن تبریز)

با گسترش شهرها و سر بر آوردن برج ها و خیابان کشی های متعدد تکه زمین هایی به صورت لکه های زاید میان این خیابان ها، متروک و بی محتوا به حال خود رها گشته اند. گرچه این فضاها دارای پتانسیل مثبت جهت تبدیل شدن به فضای شهری با کاربری های ویژه خود هستند، همچنان مورد بی مهری قرار گرفته اند. این فضاها یا فاقد حضور مردم هستند و یا به محلی برای بروز بزهکاری تبدیل شده اند. شهر تبریز که از این امر مستثنا نیست، در مواجهه با این رشد شهرها با پدیده خلق فضاهای گمشده در بافت شهر روبه است. روش تحقیق به کار رفته در این پژوهش روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع اسنادی و مشاهدات میدانی است. به لحاظ اهمیت این موضوع در شهرهای امروزی در این مقاله سعی شده با ملاک قرار دادن نظریات و شاخص های ایجاد کننده آن و بر اساس مشاهدات میدانی در سایت پروژه به معیارهایی جهت بازیابی و بازآفرینی فضاهای گمشده دست یافت تا این فضاها به فضاهایی با حضور پذیری بالا و با کاربری های ویژه خود در شهر تبدیل گردند.

Keywords:

رشد شهر , حضور پذیری , فضاهای گمشده , فضای زیر پل متروی 29 بهمن , رودخانه مهران رود