مقایسه دو روش آموزشی ایفای نقش و آموزش معمول بر یادگیری بلندمدت دانشجویان پرستاری

مقدمه و هدف: انتخاب روش تدریس مناسب در رشته های بالینی مانند پرستاری به علت تعامل با بیمار دارای اهمیت بسیار است. پژوهش حاضر درصدد مقایسه دو روش آموزشی ایفای نقش و آموزش معمول بر یادگیری بلندمدت دانشجویان پرستاری است.روشها: در این مطالعه نیمهتجربی 74 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال -96 1395، به روش تصادفی ساده به دو گروه کنترل (n=35) و آزمون((n=39 تقسیم شدند. در گروه آزمون از روش ایفای نقش و در گروه کنترل، آموزش معمول استفاده شد. هر یک از دانشجویان در ترم بعدی، در بیمارستان به دو بیمار آموزش دادند. میزان رضایت بیماران از آموزش داده شده توسط دانشجو، به عنوان شاخصی برای یادگیری بلندمدت مورد سنجش قرار گرفت. 2 پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، و رضایتمندی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS(V16) و آزمونهای آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها:. نتایج نشان داد که روش آموزشی ایفای نقش موجب ارتقاء رضایتمندی بیماران از عملکرد دانشجویان در زمینه آموزش بیمار شده است. میانگین نمره رضایتمندی بیماران از عملکرد آموزش به بیمار دانشجویان گروه آزمون 73/26 %و گروه کنترل47/32 %بوده و از نظر آماری اختلاف معنی داری داشتند(.(P <0/001نتیجه گیری: یافته های این مطالعه تاثیر آموزش به روش ایفای نقش بر یادگیری بلندمدت دانشجویان پرستاری را نشان داد.

Keywords:

آموزش آکادمیک , آموزش پرستاری , ایفای نقش , یادگیری.