رابطه اختلالات روانی با بزهکاری و ارتکاب جرم

طبق ماده 149 قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392: هرگاه مرتکب در زمان ارتکابجرم دچار اختلال روانی بوده به نحوی که فاقد اراده یا قوه تمییز باشد مجنون محسوب می شودو مسیولیت کیفری ندارد . جنون سلامت درک و شعور را از میان برده و دیوانه از ارزیابی، اندازه گیری و فهم نتایج امور و مسایل زندگی عاجز است، خوبی و بدی و سود و زیان و مصلحت و مفسده را ازهم تشخیص نمی دهد و معمولا با نوعی هیجان روحی و پریشانی حال وآشفتگی همراه است. عدم تشخیص واقعیت از غیر واقعیت نیز مشمول این عنوان می شود.اختلالات ادراکی مانند تحریف ادراک و توهمات و اختلالات مربوط به محتوای تفکر مانندهذیان و همچنین اختلالات مربوط به هوشیاری نیز داخل در این معنی هستند. اختلال در قوهتمییز ناظر به حالاتی است که شخص توان تشخیص خوب و بد و مفید و مضر از همدیگر راندارد و نمی تواند در امور مختلف قضاوت کند (رحمدل، 1384 ، ص 12). جنون همواره باعلایمی نظیر از دست دادن تماس با واقعیت، اختلال ادراک، پیدایش سلوک کودکانه وقهقرایی، کاهش نیروی مهارکننده محرکها و تمایلات اولیه و بروز افکار غیرعادی که شاملانواع هذیانها و توهمات میشود قابل تشخیص است.

Keywords:

اختلالات روانی , بزهکاری , ارتکاب جرم , جنون , اختلال ادراک