تاثیرآموزش مهارتهای تاب آوری بر امید به زندگی و استرس مادران کودکان عقب مانده ذهنی شهرستان کامیاران

زمینه و هدف: فرزند معلول در خانواده به عنوان یک منبع استرس، سلامت جسمی و روانی والدین و به خصوص مادر را به خطر میاندازد و از سوی دیگر، افزایش تاب آوری و امیدواری، توانایی فرد در مقابله با عوامل استرس زا را افزایش می دهد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر بخشی آموزش مهارتهای تاب آوری بر امید به زندگی و استرس مادران کودکان عقب مانده ذهنی بود.مواد و روش کار: این مطالعه از نوع تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری در این پژوهش، شامل 30 نفر از مادران دارای کودک معلول مراجعه کننده به مرکز کودکان استثنایی بعثت شهرستان کامیاران در سال 1396 بود که به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده، مقیاس تابآوری Connor & Davidson، مقیاس سنجش امید بزرگسالان (AHS) و فرم کوتاه مقیاس استرس والدین بود. نتایج با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 20 بررسی شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که پس از انجام مداخله، بین گروه های مداخله و کنترل، تفاوت معنا داری در افزایش امید به زندگی و کاهش استرس مادران کودکان عقب مانده ذهنی به وجود آمده است .(p<0/001)نتیجه گیری: آموزش برنامه تاب آوری در افزایش امید به زندگی و کاهش استرس مادران کودکان عقب مانده ذهنی شهرستان کامیاران موثر بوده و میتوان فنون این رویکرد درمانی را برای کودک و خانواده ی او (به خصوص مادران که نقش اصلی مراقبت از وی را به عهده دارند) به کار بست.

Keywords:

مادران کودکان استثنایی , تاب آوری , امید به زندگی , استرس