داوری و ایجاد صلح در دعاوی مدنی

شخص داور در حقوق داخلی ایران، دارای حدود و اختیاراتی است. از طرفی رایی که صادر می کند باید طبق اختیاراتی باشد که قانونگذار و طرفین دعوا به او داده اند. طبق ماده 483 ق.آ.د.م اگر طرفین اختیار صلح را به داور اعطاء کرده باشند وی می تواند رای مبتنی بر صلح و سازش صادر نماید. اکنون دو چالش اصلی مطرح می گردد: اول اینکه، اگر داور اختیار صلح دعوا را نداشته و رای صادر کرده آیا رای او قابل اعتراض و ابطال است دوم اینکه، اگر اختیار صلح داشته، اعتراض به رای او، مسموع می باشد یا خیر مقاله حاضر به این دو چالش پاسخ می دهد و علاوه بر این، قلمرو اختیار داور در ایجاد صلح در دعاوی مدنی را تشریح می کند. اما باید گفت، قدر متیقن در حقوق ایران اینست که داور صلاحیت خود را در صلح و سازش، از طرفین می گیرد. از سوی دیگر، طبق ماده 27 قانون حمایت خانواده مصوب 91 ، داور صلاحیت انحصاری صلح و سازش را دارد و این صلاحیت و اختیار از سوی قانون گذار به وی اعطاء شده نه از جانب زوجین. همین امر، چالشی جدید را بوجود می آورد که در این پژوهش باید به آن نیز پاسخ دهیم.

Keywords:

داور , رای , اختیار صلح و سازش , صلاحیت , اعتراض