بررسی نقش روابط عمومی در گسترش افکار عمومی

خاص گرایی های فرهنگی، قشری، قومی، جنسی در اغلب جوامع توسعه نیافته یا در حال توسعه از جمله جامعه ما به مثابه یک مانع اساسی در توسعه روابط عمومی خود نمایی می کند. گویا اصراری است که نگرش عموم مردم نسبت به مسایل یک سازمان یا وزارتخانه یا شرکت، متاثر از نگرش های سنتی یا نگرش های تعیین شده، توسط یک قشر یا گروه، بدون هیچ تغییری ادامه پیدا کند. غافل از این که اگر نگرشی در تعارض با سایر نگرش ها قرار نگیرد، در بستر افکار عمومی جای نمی گیرد و اگر در بستر افکار عمومی قرار نگیرد در تعامل با جامعه واقع نخواهد شد. به عبارتی شفاف تر برای رسیدن به تفاهم در یک نگرش، باید در جامعه ایجاد ذهنیت کرد و این ذهنیت را در تعارض و تطابق با ذهنیت های متمایز هم موضوع هدایت کرد تا به عینیت تبدیل شود و چون در این حرکت خود موضوع، مسیرتعالی و توسعه را می پیماید، دایم در معرض نو شدن و در چالش های علمی و منطقی زنده و پویا باقی می ماند. افکار عمومی محصول جدل ها و گفت و شنودهای درون جامعه است. افکار عمومی نیرویی نهان و آشکار است که محصول تعامل اجتماعی است. در هر شرایط اجتماعی چه بخواهیم و چه نخواهیم، پدیده هایی که با زندگی مردم و چگونگی بودن و شدن آن ها ارتباط دارند، در افکار عمومی حضور دارند. در جوامع بسته و دچار انسداد، جریان افکار عمومی پنهان است. اما در جوامع توسعه یافته، آشکار است افکار عمومی با مفاهیمی مانند وفاق عمومی، آداب و رسوم، احساسات و عواطف متفاوت است. افکار عمومی قابل تغییر است. جای چون و چرا دارد و به همین علت قابل هدایت است. قابل ترمیم است و قابل تشدید است. می توان آن را به وجود آورد یا از ایجاد آن پیشگیری کرد. روابط عمومی موفق با توجه به افکار عمومی برنامه های خود را تنظیم می کند. مهندسی افکار عمومی سازمان ها، نهادها و وزارتخانه ها با حضور روابط عمومی و توسط روابط عمومی صورت می گیرد. روابط عمومی است که با نظرسنجی یا افکارسنجی جریان افکار عمومی را می شناسد و برای ترمیم، تغییر، تشدید یا همراهی با آن برنامه ریزی می کند. روابط عمومی است که می داند نباید با افکار عمومی مقابله کند بلکه باید با آن همراه شود یا در آن تغییر به وجود آورد.

Keywords:

روابط عمومی , , افکار , عمومی