روز بزرگداشت مولویتقویم علمی ایران
جلال‌الدین محمد با نام کامل محمد بن محمد بن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی در ششم ربیع‌الاول سال ۶۰۴ هجری، در شهر بلخ به دنیا آمد. مولانا جلال الدین محمد بلخی شاعر و عارف پارسی گوی پرآوازه که با شمس تبریزی هم دوره بود. مولوی از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است که در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهرا از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خموش» و «خامش» دانسته‌اند.
آثار منظوم مولوی:
مثنوی معنوی: مثنوی معنوی مهم‌ترین اثر مولوی است. این مجموعه شعر دارای شش جلد است و بیست و هفت هزار بیت دارد. بسیاری، مثنوی معنوی را یکی از بزرگترین آثار شعر عرفانی می‌دانند.
غزلیات یا دیوان شمس: مجموعه غزلیات مولانا حدود ۲۵۰۰ غزل است که در در پایان و مقطع بیشتر آنها مولانا تخلص خود را بیان نکرده و به نام شمس تبریزی تخلص کرده است بنابراین این بخش از آثار مولانا به کلیات یا دیوان شمس معروف شده است. در این اثر بیش از سی و پنج هزار بیت به فارسی و هزار بیت به عربی و کمتر از دویست بیت (اغلب به ملمع فارسی-ترکی یا فارسی-یوانی) به ترکی و یونانی موجود است.
رباعیات: رباعیات به پایه غزلیات و مثنوی نمی‌رسد و متضمن ۱۶۵۹ رباعی ۳۳۱۸ بیت است.
آثار منثور مولوی
فیه ما فیه: مجموعه تقریرات مولانا است که در مجالس خود بیان کرده و با مثنوی مشابهت فراوان دارد. بیانات مولانا در مجالس را پسر او بهاالدین یا یکی دیگر از مریدان یادداشت کرده است. فیه ما فیه نسبت به مثنوی مفهوم تر و روشن‌تر است و کنایات شعری ندارد و به نثر است.
مکاتیب: این اثر به نثر است و شامل نامه‌ها و نوشته‌های مولانا برای معاصرین خود است.
مجالس سبعه: این اثر شامل مواعظ و مجالس مولانا و سخنانی است که او بر سر منبر برای پند دادن دیگران بیان کرده است.
سومین همایش متن پژوهی ادبی، با عنوان نگاهی تازه به آثار مولانا، به بررسی آثار مولانا اختصاص داشت که در این همایش ۲۴۹ عنوان مقاله تحقیقی در قالب ۴۵۰۲ صفحه و با مشارکت بیش از ۴۰۰ پژوهشگر، ارائه گردید. [مشاهده همایش]