نقش گفتار و متن در تهیه گزارش خبری
بر اساس نظر برخی کارشناسان و صاحبنظران علوم ارتباطات، زبان گزارش مطبوعاتی ، زبانی است که روی حد قصه و خبر سیال است و حرکت می کند . این مطلب از آنجا صحیح به نظر میرسد که خواننده مطبوعات تصویری از رویداد را در اختیار ندارد و شخص گزارشگر و خبرنگار می تواند با توصیف رویداد یا اتفاق به گونه ای که خود میخواهد و در نظر دارد ، مخاطب را به فضای رویداد نزدیک و او را درگیر ماحصل اتفاق نماید . اما در گزارش های تلویزیونی به واسطه آنکه گزارشگر تصاویر حقیقی را در اختیار دارد ، نمی تواند قصه گویی کند ، چرا که تصاویر مربوط به رویداد واقعی است و خبری از قصه و روایت داستان نیست .
بنابر این گزارشگر تلویزیونی به ویژه از نوع خبری آن ، باید بیشتر با زبان خبر سخن بگوید و نگاهی گذرا و بسیار ظریف به قصه گویی داشته باشد.
متن گزارش به عنوان بخش اصلی ، شامل نوشتار و گفتار گزارش ( نریشن ) به همراه تصاویر مناسب ( اینسرت یا ری اکشن ) و صدای محیط ( مربوط به موضوع ) است. آنچه در اصطلاح به آن نریشن میگویند ، گفتاری است که طی آن خبرنگار اطلاعات لازم را درباره موضوع به مخاطب میدهد و در این میان تصاویر که اسناد اصلی اثبات یا نفی موضوع هستند ( که اصطلاحا به آن اینسرت یا ری اکشن میگویند ) با تدوین مناسب گفتار گزارشگر را تکمیل می کنند . در بسیاری گزارش ها ، صدای رویدادهایی چون حوادث یا مصاحبه ها تاثیر به مراتب شگرف تر از تصویر برجای میگذارند که خبرنگار یا گزارشگر باید از آن به دقت و در محل مناسب برای تکمیل گفتار خود استفاده کند. موضوع بسیار مهم آمبیاس یا فضا و صداهای موجود در محیط به خصوص هنگام اجرای پلاتو و بلافاصله اجرای نریشنی در همان آمبیاس است که حتی هر گونه تغییر در لحن خبرنگار یا تغییر در ضرب آهنگ گفتار متن میتواند ضربه ای حسوس به کل گزارش باشد.
گفتار متن از دو بخش نگارش و بیان تشکیل شده که هر کدام به جای خود از اهمیت خاصی بهره مند و در نهایت مکمل یکدیگرند.
کار مشاهده در گزارش زمانی تکمیل میگردد که گزارشگر بتواند آنچه را که مشاهده می کند و به دست می آورد را به خوبی به نگارش درآورد ، یعنی بنویسد و بخواند (( بر خلاف متون ادبی که در آن رمز ، استعاره و ایهام استفاده میشود ، نگارش خبری باید به صراحت و در کمال ایجاز نوشته شود )) .