نقش روش تدریس مبتنی بر روایت گری (Storytelling) در تقویت هویت اجتماعی و درونی سازی ارزش های فرهنگی دانش آموزان

روش تدریس مبتنی بر روایت گری (Storytelling) یکی از شیوه های خلاقانه و اثرگذار در آموزش علوم اجتماعی است که با بهره گیری از قدرت داستان، امکان انتقال مفاهیم پیچیده اجتماعی و فرهنگی را به شیوه ای جذاب و ماندگار فراهم می آورد. در این روش، معلم از روایت های تاریخی، فرهنگی یا اجتماعی برای ایجاد درک عمیق تر و برانگیختن همذات پنداری دانش آموزان استفاده می کند.

یکی از مهم ترین کارکردهای روایت گری، تقویت هویت اجتماعی دانش آموزان است. زمانی که دانش آموزان با داستان هایی درباره تلاش های جمعی، مقاومت در برابر بی عدالتی یا همبستگی اجتماعی آشنا می شوند، احساس تعلق به جامعه و نقش خود در آن را بهتر درک می کنند. این شیوه سبب می شود مفاهیمی مانند عدالت، همکاری، احترام و مسئولیت پذیری نه تنها به صورت نظری بلکه در بستر تجربه های انسانی درونی شوند.

از سوی دیگر، روایت گری ابزار قدرتمندی برای درونی سازی ارزش های فرهنگی به شمار می آید. داستان های برگرفته از سنت ها، اسطوره ها و رویدادهای تاریخی، به دانش آموزان کمک می کند تا پیوند عمیق تری با هویت ملی و فرهنگی خود برقرار کنند و در عین حال، با ارزش های جهانی مانند صلح و دوستی نیز آشنا شوند. به این ترتیب، دانش آموزان می آموزند که چگونه میان میراث فرهنگی خویش و تحولات اجتماعی روز تعادل برقرار نمایند.

اجرای موفق این روش مستلزم انتخاب روایت های متناسب با سن، نیازها و علایق دانش آموزان و همچنین توانایی معلم در انتقال هیجانی و جذاب داستان است. علاوه بر این، می توان با به کارگیری فناوری های نوین مانند پادکست های آموزشی یا انیمیشن های کوتاه، تاثیر روایت گری را چند برابر کرد.

در مجموع، روش تدریس مبتنی بر روایت گری می تواند به عنوان رویکردی موثر در آموزش علوم اجتماعی به کار رود و در پرورش هویت اجتماعی و درونی سازی ارزش های فرهنگی دانش آموزان نقش کلیدی ایفا کند.