تاتر خیابانی به عنوان رسانه مردم محور

دانشگاه پیام نور (همه مراکز) 

تئاتر خیابانی وقتی گسترده تر دیده شود ، به یک میدان اجتماعی بدل می گردد، جایی که هنر نه در سکوت سالن های تاریک بلکه در همهمه و شلوغی زندگی روزمره نفس می کشد. خیابان خود صحنه است ، رهگذران خود بازیگران بالقوه اند و هر نگاه یا واکنش مردم بخشی از متن نمایش می شود. این شکل از هنر به جای آنکه مخاطب را منفعل نگه دارد ، او را درگیر می کند ؛ گاهی با پرسش ، گاهی با دعوت به مشارکت و گاهی تنها با ایجاد لحظه ای تامل در میان شتاب روزانه. 

 طرح و نوشتار تئاتر خیابانی از دل مسائل اجتماعی برمی خیزد ؛ فقر، تبعیض، امید، شادی، اعتراض یا همبستگی، همه می توانند موضوع نمایش باشند. چون در خیابان اجرا می شود، هیچ مرزی میان هنرمند و مردم وجود ندارد، و همین بی مرزی به آن قدرتی سیاسی و فرهنگی می دهد. در بسیاری از جوامع ، تئاتر خیابانی ابزار اعتراض یا آگاهی بخشی بوده است، هنری که می تواند بدون نیاز به رسانه های رسمی، پیام خود را مستقیم به مردم برساند. این نوع نمایش همچنین به دموکراتیک شدن هنر کمک می کند. دیگر لازم نیست کسی بلیت بخرد یا در سالن خاصی حضور یابد ؛ هنر مستقیم به سراغ مردم می آید، در میدان، در بازار، در کوچه و همین حضور بی واسطه نشان می دهد که تئاتر می تواند بخشی از زندگی روزمره باشد نه امری جدا از آن. 

 از سوی دیگر، تئاتر خیابانی به هنرمندان امکان می دهد زبان ساده تر و بی پیرایه تری را تجربه کنند. در اینجا به این علت که مخاطب متنوع است و از همه طبقات اجتماعی حضور دارد، پیام باید روشن و قابل فهم باشد. این سادگی نه ضعف بلکه قدرت است، زیرا هنر را به همه نزدیک می کند و نشان می دهد که بیان هنری می تواند همزمان عمیق و قابل دسترس باشد. 

هنر تئاتر خیابانی ارتباطی ست میان هنر و جامعه ، میان فرد و جمع، میان لحظه و تاریخ. هر اجرا در خیابان نه فقط یک نمایش بلکه یک رویداد اجتماعی است رویدادی که می تواند ذهن ها را بیدار کند، احساس ها را برانگیزد و مردم را به اندیشیدن یا عمل کردن دعوت کند. این همان جایی است که هنر به زندگی گره می خورد و زندگی خود به صحنه ای بزرگ بدل می شود.