کارورزی آموزشی؛ حلقه اتصال دانشگاه و واقعیت حرفه ای
یکی از چالش های اساسی نظام آموزش عالی، فاصله میان دانش نظری دانشگاهی و الزامات واقعی محیط کار است. این شکاف به ویژه در حوزه تربیت معلم و آموزش های مهارتی نمود بیشتری دارد؛ جایی که صرف انتقال مفاهیم نظری، تضمینی برای موفقیت حرفه ای دانش آموختگان نیست. در این میان، کارورزی آموزشی به عنوان راهبردی اثربخش، نقش مهمی در پیوند دادن آموزش دانشگاهی با واقعیت های حرفه ای ایفا می کند.
کارورزی آموزشی فرصتی فراهم می آورد تا دانشجویان، آموخته های نظری خود را در موقعیت های واقعی تدریس و تعامل آموزشی به کار گیرند. این تجربه، نه تنها به تقویت مهارت های عملی و حرفه ای می انجامد، بلکه زمینه شکل گیری هویت شغلی و درک مسئولیت های حرفه ای را نیز فراهم می سازد. دانشجومعلمان در جریان کارورزی، با چالش های واقعی کلاس درس، مدیریت یادگیری، ارتباط با فراگیران و تصمیم گیری های آموزشی روبه رو می شوند و از این طریق، توانمندی های خود را به صورت واقعی می آزمایند.
از منظر تربیتی، کارورزی مرحله ای انتقالی از نقش «دانشجو» به نقش «معلم حرفه ای» محسوب می شود. این فرایند، یادگیری را از سطح نظری فراتر برده و به تجربه ای عمیق، معنادار و ماندگار تبدیل می کند. همچنین کارورزی آموزشی، با ایجاد فرصت بازاندیشی و خودارزیابی، امکان شناخت نقاط قوت و ضعف فردی را فراهم کرده و مسیر توسعه حرفه ای مستمر را هموار می سازد.
در مجموع، کارورزی آموزشی نه یک واحد درسی حاشیه ای، بلکه بخش جدایی ناپذیر از برنامه های تربیت معلم است که می تواند کیفیت آموزش، آمادگی شغلی و اثربخشی نظام آموزشی را به طور معناداری ارتقا دهد.