اهمیت و ضرورت تاریخی مشارکت طیف های مختلف سیاسی و احزاب حاکم داخلی و اپوزیسیون خارج از کشور در انتخابات ریاست جمهوری دوره چهاردهم در ایران

مشارکت طیف های مختلف سیاسی و احزاب حاکم داخلی و اپوزیسیون خارج از کشور در انتخابات، نقش بسیار مهمی در فرایند دموکراتیک در ایران دارد. در انتخابات ریاست جمهوری دوره چهاردهم در ایران، این مشارکت اهمیت ویژه و بسیاری یافته است.

اولین نکته این است که مشارکت همه طیف های سیاسی، از طیف های مختلف حاکمیت تا طیف های مختلف اپوزیسیون، به تنوع و تکثر و مشروعیت بیشتری به فرایند انتخابات می انجامد. این مشارکت می تواند منجر به افزایش شفافیت، اعتماد عمومی و قدرت انتخاب مردم شود و سبب برداشتن شکاف ها و آسیب ها و خلل های اجتماعی و سیاسی و امنیتی می گردد.

دوم، حضور فعال و فراگیر احزاب حاکم و اپوزیسیون در انتخابات امکان فراگیری ایده ها و برنامه های مختلف و متنوع و متفاوت را فراهم می آورد. این برنامه های متفاوت می توانند به بهبود شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و امنیتی کشور کمک کنند و گسترش و ژرف شوندگی دموکراسی را در ایران ترویج دهند.

سومین نکته این است که مشارکت همه طیف های سیاسی در انتخابات به تقویت اعتقاد و اعتماد عمومی به فرایند ساختار سیاسی و روند انتخابات کمک می کند و میزان حضور و مشارکت مردم را در این فرایند افزایش می دهد و سبب دوری احزاب اپوزیسیون خارج از کشور از مشی مبارزات مسلحانه و یا رویکرد براندازی کل ساختار و نظام سیاسی می گردد و معیار اصلی وزن کشی احزاب سیاسی، میزان اقبال و اعتماد مردم به آن احزاب، فارغ از اعتقاد و گرایش فکری و مرامی شان خواهد بود.

به طور کلی، مشارکت طیف های مختلف سیاسی داخل و خارج از کشور و احزاب متفاوت داخلی و خارجی در انتخابات ریاست جمهوری ایران در دوره چهاردهم، و حمایت خود رهبری و بیت رهبری و نهادهای امنیتی و نظامی مرتبط با بیت رهبری از ایجاد یک انتخابات متکثر و متنوع با حضور احزاب ایرانی داخل و خارج از کشور می تواند برای تقویت دموکراسی، ترویج شفافیت و ایجاد اعتماد عمومی بسیار ضروری و بدیهی باشد. و می تواند به ترمیم لایه های شکاف های سیاسی و عمومی و اجتماعی در ایران منجر گردد و این مشارکت متنوع، انعکاسی از اراده مردم و اندیشه های مختلف جامعه برای شرکت در مدیریت کشوری است.

انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم، فرصتی رو به پایان، کم نظیر و استثنایی و منحصر به فرد در ایجاد یک آشتی عمومی و فراگیر بین احزاب مذهبی و به طور خاص حامیان ولایت فقیه با حامیان پادشاهی خواهان مشروطه و به طور خاص حامیان رضا پهلوی و نیز طیف جمهوری خواهان و به طور خاص حامیان سازمان مجاهدین باشد، تا بتوان برای نخستین بار در طول تاریخ ایران به یک اجماع و توافق تمام عیار بین احزاب و گرایش ها و اعتقادات مختلف در مسیر دستیابی به رشد و توسعه و آبادانی متوازن جامعه ی ایران دست یافت و از مزایای آن بهره مند گردید و به یک حکومت فراگیر و فدرال و تنوع پذیر با توجه با الگوهای چندفرهنگی گرایی(multiculturalism) دست یافت.

نگارش: بنیامین صادقی (پژوهشگر و مشاور صلح، حل و فصل منازعات و میانجی گری بین المللی)