فعالیت در ورزش های استقامتی

سازگاری های ناشی از تمرین استقامتی طولانی مدت

تمرینات استقامتی طولانی مدت، تغییرات قابل توجهی را در بدن ایجاد می کنند که به بهبود عملکرد ورزشی و سلامت عمومی کمک می کنند. این تغییرات را می توان در سطوح مختلفی از جمله فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و آناتومیکی مشاهده کرد.

سازگاری های فیزیولوژیکی

• افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max): یکی از مهمترین سازگاری ها، افزایش توانایی بدن در مصرف اکسیژن است. این به معنای بهبود کارایی سیستم قلبی عروقی و تنفسی است.
• افزایش حجم ضربه ای قلب: قلب قوی تر و کارآمدتر می شود و در هر ضربان خون بیشتری را پمپ می کند.
• کاهش ضربان قلب در حالت استراحت و حین ورزش: این نشان دهنده کارایی بیشتر قلب و سیستم گردش خون است.
• افزایش حجم خون: حجم خون افزایش می یابد تا اکسیژن و مواد مغذی بیشتری به عضلات در حال کار برسد.
• افزایش تعداد مویرگ ها در عضلات: این باعث بهبود خون رسانی به عضلات و افزایش کارایی آن ها می شود.

سازگاری های بیوشیمیایی

• افزایش تعداد میتوکندری ها در سلول های عضلانی: میتوکندری ها نیروگاه های سلولی هستند که انرژی تولید می کنند. افزایش تعداد آن ها باعث افزایش تولید انرژی می شود.
• افزایش آنزیم های هوازی: این آنزیم ها در فرآیند تولید انرژی هوازی نقش دارند و افزایش آن ها به بهبود کارایی این فرآیند کمک می کند.
• افزایش ذخایر گلیکوژن در عضلات: گلیکوژن منبع انرژی مهمی برای عضلات است و افزایش ذخایر آن باعث افزایش توانایی عضلات در انجام فعالیت های طولانی مدت می شود.

سازگاری های آناتومیکی

• افزایش اندازه و تعداد سلول های عضلانی: عضلات بزرگ تر و قوی تر می شوند که به بهبود عملکرد ورزشی کمک می کند.
• تغییرات در نوع فیبرهای عضلانی: فیبرهای تند انقباض به فیبرهای کند انقباض تبدیل می شوند که برای فعالیت های استقامتی مناسب تر هستند.

سایر سازگاری ها

• بهبود عملکرد سیستم عصبی: سیستم عصبی مرکزی و محیطی با تمرینات استقامتی بهبود می یابد که باعث هماهنگی بهتر عضلات و افزایش قدرت آن ها می شود.
• تقویت سیستم ایمنی: تمرینات استقامتی به تقویت سیستم ایمنی کمک کرده و خطر ابتلا به بیماری ها را کاهش می دهد.
• بهبود سلامت روان: ورزش منظم باعث کاهش استرس، اضطراب و افسردگی می شود و به بهبود کیفیت خواب کمک می کند.