چهار مدل سیاستگذاری پخش رادیویی - تلویریونی در عصر دیجیتال (بخش دوم )
چهار مدل سیاستگذاری (بخش دوم)
مدل 3: مدل منافع عمومی
در این مدل، منافع عمومی در پخش رادیو تلویزیونی حرف نخست را می زند. در این مدل، رسانه یک منشور هنجاری از مواردی که باید برای به حداکثر رساندن منافع عمومی عمل شود، تدوین می کند. یک هیئت عمومی (که نسبت به موارد توصیف شده از ماهیت پایداری برخوردار است) مجری این منشور در رسانه خواهد بود و از مفاد آن تبعیت خواهد کرد. در مقایسه با مدل دوم، مزایای اثربخشی اجتماعی و کارکرد اجتماعی بیشتر، اما انعطاف پذیری آن مدل کمتر است. این مدل نسبت به مدل قبلی در ایجاد پیوستگی اجتماعی در جامعه قوی تر است . شبکه بین المللی بی بی سی نمونه ای از این مدل است.
مدل ۴: مدل آمیخته
در این مدل، تامین منافع عمومی در هر یک از کارکردهای رسانه، متفاوت تعریف شده است. سرویس های خبری در یک سازمان مستقل و با هزینه عمومی ارائه می شود تا دستخوش سیاست های سوگیرانه سرمایه گذاران نشود. کارکردهای دیگر از جمله کار کرد سرگرمی در دست شرکت های مختلف پخش برنامه است؛ یعنی سازمان های رسانه ای تایید شده که نماینده اقشار مختلف جامعه هستند. این رسانه ها باید نشان دهند که از لحاظ ایجاد پیوستگی اجتماعی، بیش از آنچه اکنون در برخی جوامع دیده می شود، کارا هستند. در چنین مدلی، سیستم باز و قابل دسترس برای تامین محتوا که به کارکردهای هنری، فرهنگی و آموزشی و نیز ارائه اطلاعات تخصصی کمک می کند، یک مزیت محسوب می شود. همچنین مزیت دیگر مدل آمیخته این است که نقاط قوت سایر مدل های قبل را با هم ترکیب می کند. مزیت دیگر این مدل، ساختار متمرکزتر برگرفته از عناصر سیستم پخش برنامه های عمومی آن است که به پیوستگی اجتماعی و چندصدایی کمک می کند.