فرهنگو پساساختارگرایی

رویکرد پساساختارگرایانه به فرهنگ از بنبست فکری رویکرد ساختارگرایانه حاصل میشود و باید از ساختارهای پیشینی به در آید. پساساختارگرایی وجه منعطف، سیال و گریزنده فرهنگ رابرجسته کرده و در تبارشناسی خود به دانش و دردیرینه شناسی خود به قدرت تکیه می کند بنابراین قایل به این است که همواره صورتهایی از گفتمان مسلط وجود دارند که با صورتهایی از گفتمانهای ستیزنده مواجهند و عرصه اجتماعی، عرصه رویاروییهای بیوقفه شبکههای معنایی است.نباید فرهنگ را چنان تصور کرد که گویی تحت یک نظام مرکزی معنایی مبتنی بر یک اصل استوار است، بلکه فرهنگ حامل تنازعات و کشاکشهایی است که نسبیگرایی مولود آن است.در این نوشتار علاوه بر بررسی مولفه نسبیگرایی در پساساختارگرایی به دنبال این هستیم که بگوییم پساساختارگراها گرچه از محدودیتهای ساختارگرایی افراطی فرار میکنند و مدعی آنند که هیچ معرفت معتبر و حقیقت نابی وجود ندارد و تنها حوادثی پراکنده منجر به شکلگیری یک نظامحقیقت جدید و آغاز دورهای تاریخی میشود و پیدایش پساساختارگرایی را نیز باید معلول تصادف دانست به نوعی نسبیگرایی و شکاکیت پسامدرن میرسند ولی هنگامی که به تبارشناسی و بررسیروابط میان نهادها و گفتمانها میپردازند قایل به نوعی نظم و ساختار در تولید گفتمانها میشوند که آنها را از پساساختارگرا بودن مبرا میدارد.

Keywords:

ساختارگرایی , پساساختارگرایی , نسبیگرایی , نسبیت فرهنگی , گفتمان