میراث طبیعی در منظر فرهنگی شهرهای تاریخی (منشور، توصیه نامه، قطعنامه ها و تجارب بین المللی)

تاریخچه حفاظت از مناظر فرهنگی و طبیعی به قرن نوزدهم باز می گردد. پس از جنگ جهانی دوم حفاظت از بناها و بافت های تاریخی مد نظر قرار گرفت. اولین بار ایده ترکیب میراث فرهنگی و طبیعی و حفاظت یکپارچه آن در کنفرانس واشنگتن 1965 مطرح شد اما معاهده پاریس 1972 آغاز گر جدی این روند است. مباحث حفاظت منظر شهری و مناطق تاریخی در دهه 90 میلادی رواج یافت. در این دهه حفاظت میراث فرهنگی و طبیعی با منظر شهر و روستاهای تاریخی گره خورد و منجر به اقدامات جامع حفاظتی شد. در اینپژوهش سعی بر آن بوده است با مطالعات کتابخانه ای مرور ادبیات بررسی تاریخچه اقدامات حفاظتی و مباحث نظری پیرامون منظر فرهنگی شهرها ارتباط موثر میان میراث های شهری و محیط اطراف بیان شده و عکس العمل ها و برنامه های حفاظتی نیز مورد بررسی قرار گیرد. بررسی های انجام شده در این پژوهش بیان می کند منظر یک شهر مجموعه ای از عوامل طبیعی و مصنوع است که تحت تاثیر ویژگی های خاص طبیعی فرهنگی اجتماعی و اقتصادی آن شهر شکل گرفته است. منظر فرهنگی شهرها برگرفته ازمنظر طبیعی توسط اجتما فرهنگی می باشد؛ به تعبیری دیگر فرهنگ به عناوان نماینده محیط طبیعی در نقش واسطه و منظر فرهنگی نتیجه تعامل این دو است. منظرهای فرهنگی با درک واقعیت همزیستی تاریخ و طبیعت به عنوان بخشی از این ثروت ها شناخته شده اند؛ ثروتی که نشان دهنده اجتماعات بشری و زیستگاه آنهاست. عبارت منظر فرهنگی شهر بار ترکیبی از کار انسان وطبیعت تاکید می کند و تنوع ارتباط میان نوع بشر و محیط طبیعی آنها را آشکار می سازد. منظر فرهنگی شهر اغلب روش های منحصر به فرد استفاده پایدار از زمین ویژگی های ناشی از محدودیت های محیط طبیعی و همچنین تعامل ذهنی با طبیعت را انعکاس می دهد