نقش روانشناسی محیطی در احیای بافت تاریخی ایران با رویکرد معماری پایدار

حفظ و صیانت از بافت های تاریخی به عنوان میراث گرانقدر آیندگان بر هیچ انسانی با دغدغه هویت، پوشیده نیست؛ اما لازم به یادآوری است که حفظ حیات این بافت ها در گرو احیاء و تامین نیازهای جدید استفاده کنندگان آنهاست و بخش اعظمی از این نیازها به واسطه ی ساخت و سازهای جدید با کاربری های مختلف و متناسب با نیاز روز برآورده می شود. در این میان، رشد شتابان شهرسازی در نیم قرن گذشته و تخریب بافت های تاریخی به بهانه ی تامین این نیازها، ناظران و ساکنان بافت های کهن را با مشکلات متعددی در ادراک فضاهای شهری روبه رو ساخته چرا که ساخت و سازهای جدید در صورتی که اصولی و متناسب با قابلیت های ادراکی انسان انجام پذیرد از جمله ضروری ترین نیازهایی است که تداوم حیات بافت های تاریخی را تضمین کرده و به باقی ماندن ساکنان قدیمی در بافت و نیز به جذب ناظران علاقه مند کمک می کند. نظر به اهمیت احیای بافت های تاریخی در تحقق اهداف معماری پایدار و با توجه به آنکه در پژوهش های انجام شده، بندرت به جنبه های روانشناختی و رفتارهای مرتبط با این رویکرد پرداخته شده است، لذا در این نوشتار تلاش شده است پیوند میان حوزه های روانشناسی و معماری مدنظر قرار گیرد. روش تحقیق در پژوهش حاضر بصورت کیفی از نوع توصیفی _تفسیری است که با الگوبرداری از نیازهای حیاتی انسان، به شناخت راهبردی در جهت ترویج معماری پایدار در احیای بافت تاریخی پرداخته شده است . بعلاوه در ادامه با موثر دانستن نگرش در شکلدهی به رفتار، راهبرد مدیریت منابع را پیشنهاد نموده که موجب صرفه جوئی در مصرف منابع طبیعی میشود و در پایان نقش روانشناسی محیطی را به مثابه بستری برای ترویج رفتارهای پایدار توسط طراحان و استفاده کنندگان معرفی کرده است

Keywords:

روانشناسی محیط , معماری پایدار , بافت تاریخی , احیاء