بررسی رابطه فرهنگ خطاپذیری با متغیرهای دموگرافیگ در میان کارکنان دانشگاه علوم پزشکی تبریز

زمینه و هدف: خطای انسانی از جنبه های ناخوشایند زندگی روزمره و جزء جدایی ناپذیر فعالیت انسان می باشد. فرهنگخطاپذیری یکی از اجزای کلیدی فرهنگ ایمنی بوده و به کارگیری آن در یک سازمان، فرهنگ و محیطی را ایجاد می نماید کهدر آن خطرات بررسی شده، حوادث آنالیز گشته و روش های تامین ایمنی کارکنان شکوفا می گردد. لذا مطالعه حاضر به منظوربررسی ارتباط بین فرهنگ خطاپذیری و متغیرهای دموگرافیگ در میان کارکنان دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت.مواد و روش ها: مطالعه حاضر توصیفی- تحلیلی- مقطعی است که با روش تصادفی ساده بر 130 نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه فرهنگ خطاپذیری استفاده شد. از نرم افزار SPSS-23جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی گروه مورد مطالعه 4/34±40/31 سال به دست آمد. همچنین نتایج مطالعه نشان داد که سابقه شغلیافراد با سه بعد از ابعاد فرهنگ خطاپذیری ( بازخورد و ارتباطات ، توازن و تعادل و اعتماد و اطمینان )، سن افرادشرکت کننده و نوع شغل آنها تنها با بعد بهبود مستمر و وضعیت تاهل افراد با همه ابعاد فرهنگ خطاپذیری به جزء بعد اعتماد و اطمینان رابطه معناداری (p<0/05) دارند.نتیجه گیری: با توجه به نقش قابل توجه متغیرهای دموگرافیک در فرهنگ خطاپذیری، توجه به این متغیرها در برنامه هایارتقاء فرهنگ خطاپذیری اهمیت دارد. از آنجاکه فرهنگ گزارشدهی خطا وابسته به فرهنگ خطاپذیری و این فرهنگ نیزوابسته به فرهنگ ایمنی و سازمانی است، برنامه های توسعه دانش سازمانی در حوزه مدیریت و پیشگیری از خطاها و ارتقاءایمنی سیستم های کاری به عنوان یک نیاز مداخله ای توصیه می گردد.

Keywords:

ایمنی صنعتی , فرهنگ ایمنی , خطای انسانی , فرهنگ خطاپذیری