اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش تکانش گری و بهبود رضایت از زندگی بیماران دوقطبی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش تکانش گری و بهبود رضایت از زندگی در بیماران دوقطبی بود. روش این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه ی بانوان مرکز نگهداری بیماران روانی مزمن جامی شهر مشهد بود که 8 نفر از آن ها با نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی از میان آنها 4 نفر در گروه آزمایش و 4 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. در گروه آزمایش، آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی به مدت سه ماه طی 12 جلسه بر اساس راهنمای درمانی در کنار دارودرمانی اجرا شد درحالیکه گروه کنترل فقط تحت درمان دارویی قرار داشتند. جمع آوری داده ها از طریق دو پرسشنامه سنجش رضایت از زندگی )TSWLS( و پرسشنامه تکانشوری بارت صورت گرفت. بیماران هردو گروه قبل و بعد از آموزش مقیاسهای پژوهش را تکمیل نمودند. سرانجام داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار spss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش رفتارهای تکانش گری و بهبود رضایت از زندگی بیماران دوقطبی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معنیداری اثرگذار است.

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , تکانشوری , رضایت زندگی , اختلال دوقطبی