بازیافت بتن و تاثیر آن بر روی توسعه پایدار

هدف از این تحقیق پیشنهاد ساز و کار، و روشهایی بمنظور استفاده بهینه از نخاله های ساختمانی و مخصوصا بتن است. تاکنون در کشورهای مختلف مطالعات زیادی در این زمینه صورت گرفته، که حاصل آن ارایه ی راهکارهایی جهت کاستن از اثرات منفی بازمانده ها و نخاله های ساختمانی است. در این میان بازیافت بازمانده ها و نخاله های ساختمانی میتواند به عنوان یکی از بهترین و اقتصادی ترین راهکارها علاوه بر کاهش اثرات زیست محیطی، راه حلی مناسب برای غلبه بر مشکل کمبود منابع و مواد اولیه ارایه دهد. میانگین عمر مفید ساختمان ها در کشورهای جهان حدود 40 سال است و عمر ساختمان ها در ایران 30 سال برآورد شده است و با توجه به این که 25 درصد بافت شهری در کشورهای جهان فرسوده هستند، احداث ساختمان های جدید موجب تولید مقدار زیادی نخاله های ساختمانی خواهد شد. دفع این مواد علاوه بر مسائل اقتصادی باعث آلودگی های زیست محیطی شده و به صرفه جویی در استفاده از منابع ملی کمک خواهد کرد. یکی از مصالح ساختمانی در نخاله های ساختمانی که پتانسیل خوبی برای بازیافت را دارا میباشد بتن است. بتن ضایعاتی را میتوان دوباره خرد نموده، و به عنوان سنگدانه در ساخت بتن استفاده کرد. و همچنین میتوان ضایعات شکسته شده بتن را به عنوان مصالح بستر راهسازی و ... استفاده نمود. در پژوهش حاضر به بازیافت بتن و استفاده دوباره از آن در فعالیتهای عمرانی پرداخته شده است.

Keywords:

بتن , بازیافت , توسعه پایدار , روسازی , سنگدانه , محیط زیست