مقایسه توانایی دو نظریه رفتار برنامه ریزی شده و نظریه شناختی- اجتماعی مسیر شغلی در پیش بینی گرایش به خوداشتغالی در بین دانشجویان دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان

بیکاری و افزایش شمار دانش آموختگان دانشگاهی از جمله مهم ترین چالش هایی است که ایران با آن روبه رو است. به طوری که این مسئله جزء بزرگ ترین درگیری های ذهنی برنامه ریزان، سیاست گذاران، والدین و جوانان، به ویژه دانش آموختگان دانشگاهی شده است. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه توانایی پیش بینی دو نظریه رفتار برنامه ریزی شده توسعه یافته و نظریه شناختی- اجتماعی مسیر شغلی در تبیین گرایش به خوداشتغالی در بین دانشجویان دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان انجام شد. جامعه ی آماری این پژوهش، دانشجویان دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان به شمار 2233 نفر بود که 327 نفر از آنان بر پایه جدول کرجسی و مورگان به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و از روش نمونه گیری تصادفی برای انتخاب نمونه مورد بررسی بهره گرفته شد. با توجه به کمبود اطلاعات 23 پرسشنامه، در نهایت 304 پرسشنامه تجزیه و تحلیل شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخت بود که روایی صوری آن به کمک صاحب نظران و متخصصان تایید شد. به منظور تایید پایایی پرسشنامه ضریب های تتا محاسبه شد (70/0 تا 90/0). نتایج به دست آمده از مدل معادله های ساختاری نشان داد، نظریه شناختی- اجتماعی مسیر شغلی با پیش بینی 85 درصدی متغیر گرایش نسبت به خوداشتغالی، توانمندتر از نظریه رفتار برنامه ریزی شده توسعه یافته در پیش بینی گرایش نسبت به خوداشتغالی بود.

Keywords:

بیکاری , خوداشتغالی , گرایش , نظریه توسعه یافته رفتار برنامه ریزی شده , نظریه شناختی- اجتماعی مسیر شغلی