بررسی تطبیقی تاب آوری کاربری اراضی شهری در برابر سوانح طبیعی با استفاده از GIS نمونه موردی: مناطق 11 و 22 تهران

وقوع مخاطرات طبیعی از جمله س یل و زلزله با توجه به شرایط محیطی و جغرافیایی ک شور همواره منجر به آسیب های جدی مالی و تلفات انسانی گسترده ای گردیده است، کاهش ریسک و آسیب پذیری اغلب تا بعد از وقوع سوانح نادیده انگاشته می شوند. در شرایطی که ریسک و عدم قطعیت ها در حال رشد می با شند امروزه مفهوم تاب آوری در مناطق مختلف به کار گرفته و اجرا شده است، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاب آوری کاربری اراضی شهری بین دو منطقه ی 11 و 22 شهر تهران، در برابر سوانح طبیعی می باشد بر همین اساس به روش توصیفی - تحلیلی و بااستفاده از GIS به تهیه ی نقشه های مرتبط با چهار معیار تاب آوری که شامل: سازگاری کاربری اراضی، کاربری ارا ضی، حریم گ سل، د ستر س ی به ف ضاه ای باز می باشد، پرداخته شد، که در نهایت با مقایسه ی لایه های اطلاعاتی این معیارها، منطقه 22 تهران با مساحت بیشتر کاربری های کاملا سازگار از نظر سازگاری کاربری اراضی و با در نظر گرفتن فضاهای باز بیشتر از تاب آوری بیشتری نسبت به منطقه 11 تهران با مساحت کمتر کاربری های کاملا سازگار و محدوده ی مسکونی بیشتر و دسترس ی کمتر به فضاهای باز برخوردار می باشد، نکته ی قابل توجه این است که منطقه 22 بر روی گسل تهران احداث شده و تمامی حرایم آن را در برگرفته استت در حا لیکه منطقه 11 از این نظر خارج از حرایم گستل بوده و از تاب آور ی بیشتری نسبت به منطقه 22 برخوردار است.

Keywords:

تاب آوری , سوانح طبیعی , کاربری اراضی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , GIS