ادراک فضای معماری و اثر آن بر ناخودآگاه

این پژوهش در راستای بررسی الگوهای ادراک فضا در معماری و نحوه اثرگذاری آن بر دستگاه روانی انسان با آگاهی بر این که درک فضا هم هنگام آگاهانه و و نآگاهانه اتفاق می افتد. لیکن با توجد بد ابنکه ناخودآگاه از کیفیت های خلاقانه بیشتری برای خلق و ادراک فضا برخوردار است بنابراین اثراتی که فضا و درک آن بر ناخودآگاه می گذارد و همچنین پارادایم های مطرح شده در حوزه ی ادراک فضا، زبان فضا، ناخودآگاه، تکرار و پوچی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. و همچنین فرضیه راهبردی این پژوهش مخالفت آشکاری با تلاش هایی دارد کد دولت، قدرت سیاسی، بازار جهانی برای همگون سازی آن انجام می دهند . برای این منظور نوشتار حاضر به صورت کتابخانهای, و توجه به نظریه پردازان معماری و روان شناسی و فلسفه و با استدلال منطقی به نگارش درآمده است. اغلب لیده های عصر حاضر از این مفهوم پیروی می کنند کد مغز نوعی ماشین ادراک است و فرایند ادراک از جهان، درواقع فرایند پیش بینی مغز درمورد علل سیگنال های حسی است. ریشه ی تئوری های جدید، فیزیکدان و فینیولوژیست آلمانی هرمان فون هلمهولتز است که در اواخر قرن 19 پیشنهاد کرد ادراک فرایند استنباط ناخودآگاه است ناخودآگاه مثل گنجیدی تصاویر جاویدان است. ناخودآگاه راطبه میان طبیعت و فرهنگ است. ناخودآگاه از بودن در فضاهای مرده و پوچ رنج می برد.در بدو ورود ما به فضای خلق شده توسط معماری از آنجایی که ناخودآگاه تا آنجا کد بتواند در پی کسب لذت است، بدون آنکه درباره چگونگی کسب آن وسواسی بد خرج دهد، گرچه ناخودآگاه دنبال راهی برای گرین از نظارت ذهن خودآگاه نیز هست. ما بوسیله ی رانه ی شناخت به درکی از جهان ابژکتیو می رسیم حال اگر آن فضا رانه یشناخت ما را به هیجان وادرا کند راندای که ما از یریق آن فضا را درک می کنیم آنگاه ناخودآگاه تحت تاثیر قرار می گیرد.

Keywords:

فضا , ادراک , ناخودآگاه , آگاهی , تکرا ر