به کارگیری روش های مدیریت سنتی سازگار با شرایط اکولوژیک در مراتع ییلاقی ایران(مطالعه موردی البرز شمالی بلده)

امروزه به دانش بومی و تجارب شغلی در طرح های توسعه توجه زیادی می شود. طرح های مرتعداری از جمله طرح های توسعه روستایی است چون بهره برداران از دانش و تجربه شغلی بالایی برخوردارند، اجرای طرح های توسعه مستلزم توجه به این ظرفیت ها و قابلیت ها می باشد. این مقاله به بررسی رابطه بین دانش بومی با مشارکت در اجرای طرح های مرتعداری می پردازد. بررسی در منطقه بلده در شمال ایران در سطح 72 سامان عرفی انجام گرفت. نتایج نشان می دهد بین سطح دانش بومی بهره برداران با سطح مشارکت آنها در اجرای طرح های مرتعداری رابطه معنی داری وجود دارد. بهره برداران طرح های این مراتع به صورت سنتی می توانند گیاهان مرتعی، خوراکی و ارویی را طبقه بندی نمایند، و از فصل رویش، روش تکثیر، زمان کاشت و مدت بهره برداری مهمترین گیاهان مرتعی که در تولید علوفه و چرای دام آنها موثر هستند اطلاعات زیادی دارند. این بهره برداران به راحتی می توانند کروکی(حدود) سامان عرفی، تقسیم مکانی پراکنش دام، محل های تامین آب شرب گله و بهترین نقاط چراگاه را به خوبی تفکیک و تعیین نمایند. به کارگیری دانش سنتی بهره برداران می تواند در طراحی، تدوین و اجرای پروژه های اصلاح و احیاء مراتع نقش اساسی ایفا کند. و زمینه موفقیت طرح های توسعه روستایی را با افزایش سطح مشارکت آنها فراهم گردد.