بررسی سیلوپذیری ژنوتیپ های اصلاحی چغندرقند مقاوم به ریزومانیا

کاهش کیفیت ریشه چغندرقند در سیلو می تواند برای ارقام حساس و مقاوم به بیماری ریزومانیا متفاوت باشد. این پژوهش با هدف بررسی کیفیت ژنوتیپ های گرده افشان چغندرقند مقاوم به بیماری ریزومانیا در سیلو در سال 1393 در منطقه کرج (بدون آلودگی به بیماری ریزومانیا) و در سال 1394 و 1395در منطقه زرقان فارس (آلوده به بیماری ریزومانیا) انجام شد. این تحقیق در قالب آزمایش کرت های خرد شده در زمان بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد بررسی شامل نه ژنوتیپ اصلاحی و یک رقم حساس و یک رقم مقاوم چغندر قند به بیماری ریزومانیا مجموعا در 11 سطح و فاکتور مدت سیلو در سه سطح 20، 40 و 60 روز بود. صفات کیفی اندازه گیری شده در این تحقیق شامل: ساکارز، سدیم، پتاسیم، نیتروژن مضره، ماده خشک ریشه، بریکس و درجه خلوص شربت بودندکه برای هر نمونه قبل و بعد از سیلو اندازه گیری شد. مقدار پوسیدگی ریشه های چغندر قند پس از سیلو نمره دهی شد. نتایج نشان داد شدت پوسیدگی ژنوتیپ های اصلاحی در سیلوی منطقه زرقان فارس بیشتر از سیلوی منطقه کرج بودند. در منطقه زرقان فارس پوسیدگی ژنوتیپ های چغندرقند شماره 31924، 31927، 31929، 32003، 32814 پس از 60 روز سیلو کمتر از بقیه ژنوتیپهای مورد بررسی بودند. طی سه سال آزمایش سیلو پذیری ژنوتیپ چغندرقند 32003  با درجه خلوص 86/71 از سایر ژنوتیپ های مورد بررسی بیشتر بوده و از آن می­توان به عنوان ژنوتیپ با سیلو پذیری بهتر در برنامه های اصلاحی بعدی چغندر قند استفاده نمود.

Keywords:

چغندرقند , ریزومانیا , سیلو پذیری