بررسی عوامل تاثیرگذار بر بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده

از آنجا که در مباحث مدیریت برنامه ریزی شهری، توجه به موضوعات اجتماعی، اجتنابناپذیر و جزء جدایی ناپذیر طرحهای شهری شمرده میشود؛ بنابراین، با تعیین و استفاده از ابعاد پایداری اجتماعی میتوان رویه های موث6ر بر مباحث اجتماعی را در جهت ساماندهی بافت فرسوده مورد بررسی و شناسایی قرار داد. رشد شتابان شهرنشینی در ایران به خصوص در سی سال اخیر و مهاجرت گستره به شهرها، مشکلاتی را به وجود آورده است. در ارتباط با شهرسازی بی برنامه که موجب ایجاد و گسترش بافت های فرسوده در شهرها گردیده است، یکی از مهمترین معضلات شهرها بافتهای ناکارآمد و فرسوده شهری است. مشکلات عدیده ای که فرسودگی بافت در ابعاد مختلف برای مدیریت شهری و مسوولان پیش آورده، ابتدا از نظر فرسودگی کالبدی و نارسایی ابتدایی ترین زیرساخت های شهری ناشی میشود. در پی آن، جابجایی جمعیت و جایگزین شدن جمعیت مهاجر و ناهمگن، و به طور کلی جایگزین شدن اقشار نازل اجتماعی در این محله ها که گسترش ناهنجاری های مختلفی از قبیل ناهنجاری های اجتماعی، مشکلات فرهنگی و گاه مشکلات سیاسی، از پیامدهای عمده ای هستند که همگی در فرسودگی و ناکارآمدی بافت های فرسوده شهری ریشه دارند. بر همین اساس هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل تاثیرگذار بر بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده با رویکرد مشارکتی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد دولت و نهادهای عمومی موثر در عمران شهر باید با طراحی فضای فعالیت نوسازی، در رقابت با دیگر فعالیتهای اقتصادی شهر، بویژه در بخش ساختمان، شرایط را به نحوی فراهم نمایند که موجب تغییر رفتار اقتصادی مردم و تحریک آنها به نوسازی گردد. و می توان گفت اغلب شهرهای مهم و تاریخی ایران، به سبب نوع اقلیم و به خصوص نوع مصالح استفاده شده و به علت عدم رعایت اصول و استاندارهای طراحی شهری و شهرسازی، با پدیده بافتهای فرسوده مواجه اند. هرگونه برنامه ریزی و اقدام در بافتهای فرسوده شهری، به دلیل خصوصیات متمایز اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، حقوقی و زیست محیطی این پهنه ها، دق6ت و ظرافت خاص خود را می طلبد، بنابراین برنامه ریزی مردم محور و مشارکت پایدار مردمی در این خصوص اهمیت ویژه ای دارد.

Keywords:

بافت های فرسوده شهری , بهسازی و نوسازی بافتهای , نوسازی