صنوبرکاری در استان مرکزی و راهبردهای توسعه آن

زراعت چوب یکی از مهمترین برنامه های محوری و راهبردی کشور است که میتواند بخش قابل توجهی از نیازهای چوبی بخش صنعت چوب و کاغذ کشور را تامین کند. برای برنامه ریزی تولید چوب کشور در استان مرکزی نیز به عنوان یکی از استانهای مستعد کشت و توسعه صنوبر در خارج از شمال، بایستی ارزیابی وضعیت موجود صنوبرکاری های آن انجام شود. در تحقیق حاضر با اجرای عملیات میدانی در تمامی مناطق استان و استفاده از تحقیقات گذشته مناطق زیر کشت زراعت چوب در حد امکان شناسایی شد و موقعیت جغرافیایی این عرصه ها با GPS روی نقشه استان مشخص شد. تعداد 50 عرصه صنوبرکاری انتخاب شد که در حاشیه رودخانه بزرگ استان (قره چای) توسعه یافته بودند و بیشترین آن در شهرستان شازند یود. برداشت صنوبر در دوره های حداقل ده ساله امکانپذیر است و سطوح صنوبرکاری استان در دهه اخیر بسیار کاهش یافته است. مشکل مربوط به عدم استقبال زارعان از صنوبرکاری و تبدیل عرصه ها به زراعت به دلیل کوچک بودن اراضی آبی است که عموما صنوبر در حاشیه مزارع کاشته شده بود. تولید کلنهای رایج و کاشته شده در استان مرکزی 10-15 مترمکعب در هکتار در سال برآورد شد که نسبت به میانگین کشور 20-25 مترمکعب در هکتار در سال خیلی کمتر میباشد. به نظر میرسد تولید ناکافی و اندک صنوبرکاریهای موجود میتواند ناشی از عملیات کاشت، داشت و برداشت نامناسب و عوامل اقتصادی و اجتماعی باشد. نتایج تحقیقات حاکی از امکان افزایش عملکرد تولید چوب با رعایت مسائل فنی است. نتایج تحقیق نشان داد که کلن P.n.62/154 با میانگین تولید 33/21 مترمکعب در هکتار در سال موفق ترین کلن بررسی شده در استان مرکزی میباشد که برای کشت در مناطق مستعد استان پیشنهاد میشود.

Keywords:

بهره برداری , توسعه صنوبرکاری , رشد , عملکرد تولید چوب , کلنهای صنوبر