شیوه های بهبود اخلاق شهروندی در شهر تهران

هدف اصلی این پژوهش پیشنهاد شیوه هایی به منظور بهبود اخلاق شهروندی در شهر تهران است. تا از این طریق با شناسایی و بررسی میزان تاثیر متغیرهای مورد مطالعه که امکان دستکاری و تغییر وضعیت آنها برای مدیران شهری فراهم است اخلاق شهروندی و زیست شهری را ارتقاء دهند. در همین راستا، استراتژی این پژوهش به صورت مقایسه ای و معطوف به سنجش میزان تاثیر دو متغیر میزان فضای ارتباطی در محله ی مورد سکونت و میزان تعامل و همزیستی با افراد ناشناس بر روی میزان پایبندی به اخلاق شهروندی ساماندهی شده است. بر مبنای یافته های به دست آمده، از میان دو متغیر رقیب، تاثیر متغیر میزان تعامل و همزیستی با افراد ناشناس بر متغیر اخلاق شهروندی مورد تایید قرار گرفت و در مقابل تاثیر میزان فضای ارتباطی بر میزان پایبندی به اخلاق شهروندی مورد تایید شواهد تجربی قرار نگرفت. با توجه به این نتایج، محور اصلی راهبردهای پیشنهادی، در نظر گرفتن تسهیلاتی در دریافت خدمات مختلف ارائه شده از سوی شهرداری تهران به گروه ها به جای محوریت ارائه ی خدمات به افراد بوده است.

Keywords:

اخلاق شهروندی , میزان فضای ارتباطی , تعامل با افراد ناشناس , پژوهش مقایسه ای