ساز و کارهای افزایش حضور زنان در عرصه های مدیریتی آموزش عالی ایران

با وجود اینکه در سالیان اخیر، کشورهای پیشرفته تلاش کرده اند با استفاده بیشتر از توانمندی های زنان، گامی موثر در راه توسعه و افزایش بهره وری بردارند، اما در کشور ما، در این زمینه کاستی های جدی وجود دارد و از توانمندیهای بالقوه نیمی از جمعیت کشور، بهرهای گرفته نمی شود. در این میان، در حالی که انتظار می رود دانشگاه ها به عنوان کانون های اصلی تحول و دگرگونی در جامعه، خود تبلور جایگاه جدید زنان باشند، این مراکز نسبت به تحول اجتماعی زنان از لحاظ احراز پست های مدیریتی وضعیت مطلوبی ندارند و حضور اندک زنان در مدیریتهای عالی دانشگاه ها بسیار مشهود است.بنابراین این پژوهش در پی ارائه ساز و کارهای افزایش حضور استادان زن در عرصه های مدیریتی دانشگاه ها بوده است.به این منظور با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختاریافته در میان نمونه ای 11 نفره از استادان زن ده دانشگاه برتر کشور، دیدگاه های آنان در مورد سازوکارهایی که برای افزایش حضور استادان زن در پستهای مدیریتی دانشگاه ها کارایی بیشتری دارند، مشخص شده است.یافته های تحقیق نشان میدهد که از دیدگاه مصاحبه شوندگان، عوامل سازمانی بیش از عوامل فردی و خانوادگی بر حضور اندک استادان زن در عرصه های مدیریتی آموزش عالی، موثرند. از میان عوامل سازمانی نیز فرهنگ سازمانی و گرایشهای مردسالارانه، شبکه های غیر رسمی مردان و نبود نظام شایسته سالاری، بیش از سایر موانع سازمانی مورد تاکید قرار گرفته اند. در زمینه ساز و کارهای افزایش حضور استادان زن در پستهای مدیریتی، تبیین ضرورت حضور زنان در عرصه های مدیریتی بیش از برنامه های منابع انسانی مورد تاکید قرار گرفته و اظهارات مشارکت کنندگان حاکی از دیدگاه های متناقض در مورد کارایی راهکار تبعیض مثبت و ارائه سهمیه مدیریتی به زنان است.

Keywords:

مدیریت منابع انسانی , مدیران زن , آموزش عالی