بررسی تاثیر بکارگیری سامانه های سطوح آبگیر مدیریت شده در افزایش تولیدات گیاهی (در منطقه تنگ چنار-یزد)

بخش قابل توجهی از اراضی حاشیه شیرکوه در شهرستان مهریز استان یزد به صورت باغات دیم و آبی و زراعت زیر کشت انواع محصولات قرار دارد. ساکنین بومی این منطقه عمدتا از طریق دامداری وکشاورزی دیم امرار معاش می کنند. بسیاری از درختان مثمر منطقه بویژه بادام بصورت دیم بوده و سال های پر باران محصول خوبی تولید می کنند. ولی در سال های کم باران و خشکسالی با مشکل رو برو هستند. این تحقیق که در منطقه علی آباد واقع در 35 کیلومتری شمال شهرستان یزد انجام شده است. با استفاده از سامانه های سطوح آبگیر و استفاده از تیمار های عایق و فیلتر سنگریزه ای، سه گونه بومی منطقه شامل بادام، سنجد و توت در قالب 72 سامانه مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل اندازه گیری شده شامل رطوبت اعماق 20 و 50 سانتیمتری چاله های غرس نهال و پارامتر های ارتفاع، قطر یقه و قطر تاج پوشش نهال ها می باشد. نتایج آنالیز آماری داده ها نشان داد، از نظر آماری بین تیمارهای بکارگرفته شده در محتوای رطوبت حجمی پروفیل خاک اختلاف وجود دارد و همه تیمارها در یک سطح قرار ندارند. لذا تاثیر عایق در سطح 1% و فیلتر 5% معنی دار می باشد و میزان اختلاف درصد رطوبت حجمی خاک در اعماق 20 و 50 سانتیمتری خاک نیز معنی دار است. همچنین مقایسه انجام شده شاخص های گیاهی در بین تیمارهای موجود نشان می دهد نهال سنجد بهترین عملکرد را داشته است. در این ارتباط استفاده توام از فیلتر سنگریزه ای و عایق نایلون، افزایش رطوبت خاک و بهبود پارامترهای رویشی نهال های کشت شده را به همراه داشته است.کلید واژه ها : سامانه های سطوح آبگیر، رطوبت خاک، درختان مثمر، باغات ارتفاعی، استحصال آب باران، کم آبیاری.