بررسی عملکرد مزرعه ای دروگرهای برنج و مقایسه آنها با برداشت دستی

توسعه دروگرهای مناسب در امر برداشت مکانیزه برنج به منظور کاهش هزینه و ضایعات از اهمیت زیادی برخوردار است. در این تحقیق، عملکرد مزرعه ای دو نوع دروگر برنج از نوع خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی مورد ارزیابی قرارگرفت. آزمایش در قالب کرت های خرد شده با عامل اصلی رقم در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح (سه روش برداشت) بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در موسسه تحقیقات برنج کشور انجام شد. نتایج نشان داد که ظرفیت مزرعه ای موثر دروگر خودگردان (237/0 هکتار بر ساعت) و دروگر موتوری پشتی (048/0 هکتار بر ساعت) بطور معنی داری (P<0.01) بیشتر از روش دستی (0083/0 هکتار بر ساعت) بود. بطورکلی مدت زمان لازم برای برداشت هر هکتار با استفاده از دروگر خودگردان و موتوری پشتی در مقایسه با برداشت دستی به ترتیب 5/96 و 6/82 درصد کاهش یافته است. تعداد کارگر در عملیات برداشت (درو و جمع آوری) در روش دستی 7/159 نفر- ساعت بر هکتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوری پشتی به ترتیب 22/52 و 74/68 نفر- ساعت بر هکتار تعیین شده است. ضایعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوری پشتی و روش دستی به ترتیب 42/2، 58/2 و 18/2 درصد برآورد گردید. مقدار صرفه جویی خالص ناشی از بکارگیری دروگر خودگردان و موتوری پشتی در مقایسه با روش دستی به ترتیب 7940728 و 4444297 ریال بر هکتار بدست آمد. نقطه سر به سر و سطح برداشت سالیانه برای دروگر موتوری پشتی به ترتیب 00/2 و 68/7 هکتار بر سال و برای دروگر خودگردان به ترتیب 42/11 و 00/38 هکتار بر سال تعیین شد. نتیجه گیری کلی اینکه چنانچه برداشت دو مرحله ای (غیرمستقیم) برنج مد نظر باشد، استفاده از دروگر خودگردان نسبت به دروگر موتوری پشتی و برداشت دستی ارجعیت دارد. واژه های کلیدی: برداشت دستی، دروگر برنج، ضایعات برنج، هزینه برداشت