ارزیابی پتانسیل جغد گوش دراز در کنترل طبیعی جوندگان با استفاده از ریمه ها در استانهای البرز، اصفهان و همدان

جغد گوش دراز Asio otus (Linnaeus, 1758) (Aves: Strigidae) در گذشته به عنوان یکی از جغدهای کمیاب ایران مطرح بود اما خوشبختانه جمعیت آن در سال های گذشته در نقاط مختلف کشور در حال افزایش بوده است. به علت اینکه فعالیت شبانه جغدها با فعالیت پستانداران کوچک بخصوص جوندگان دارای هم پوشانی زمانی است، جغدها عمدتا از جوندگان تغذیه می نمایند. پرندگان شکاری از جمله جغدها، بقایای غیرقابل هضم طعمه های بلعیده شده را به صورت گلوله های استوانه ای شکل از دهان خود خارج می کنند که به آن ریمه (pellet) گفته می شود. در این پژوهش از مناطق مهرشهر کرج، اصفهان و بهار همدان، 744 ریمه جمع آوری شد. ریمه ها پس از انتقال به آزمایشگاه، ابتدا، تمیز، شماره گذاری، اندازه گیری و توزین شد. سپس با خیساندن ریمه ها توسط الکل، طعمه های قابل شناسایی آن تفکیک و شناسایی شدند. به طور کلی، جوندگان در 551 ریمه (74/06%)، پرندگان در 211 ریمه (28/36%)، حشره خوارها در 20 ریمه (2/69%) و حشرات در 13 ریمه (1/75%) وجود داشتند. از کل 583 طعمه شناسایی شده جوندگان، 231 طعمه از جنس موش ها Mus (%39/62)، 152 طعمه از جنس ول ها Microtus (%26/07)، 133 طعمه از جنس هامسترها Cricetulus (%22/81)، 47 طعمه از جنس مریون 8/06Meriones % و جنس های Rattus، Nesokia و Rhombomys سهم بسیار کمی داشتند (به ترتیب 2/40%، 0/69% و 0/34%). گونه غالب در اصفهان جنس هامسترها 35/15ricetulus %، در همدان جنس موش ها 43/80Mus % و در کرج ول ها 54/37Microtus % بود. به علت عدم هراس نه چندان زیاد جغد گوش دراز از انسان و حضور آن در کنار زمین های کشاورزی در آینده نزدیک می توان اقدام به جلب آن ها برای استفاده در کنترل تلفیقی جوندگان در مزارع کشاورزی نمود.واژه های کلیدی:جغد گوش دراز- جیره غذایی- جوندگان- کنترل بیولوژیک- کشاورزی ارگانیک.