بررسی مطالعه روش های مختلف کشت گندم در شرایط شور

این مطالعه با هدف بهبود روش کشت گندم برای دستصیابی به عملکرد بهتر انجام شد. در این بررسی سه کیفیت آب آبیاری با میانگین 7/،‮‭8/4 3‬ و ‮‭12/3‬ دسی زیمنس بر متر ‭(Q‬1، Q2، Q3) به عنوان کرت اصلی همراه با چهار روش کشت شامل روش کشت مسطح مرسوم ‭(Fp)‬،کشت جوی و پشته با آبیاری شیاری با فاصله شیار تا شیار ‮‭60‬ و ‮‭80‬ سانتیصمتر ‭(F‬‮‭60‬ و F‮‭80‬) و کشت جوی و پشته شیب دار با فاصله شیار تا شیار ‮‭80‬ سانتیصمتر ‭(Fs) ‬به عنوان کرت فرعی در سه تکرار در قالب طرح آماری بلوکهای کامل تصادفی بصورت کرتهای خرد شده برای چهار سال زراعی به مرحله اجرا در آمد. نتایج چهار سال اجرای طرح نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری شوری خاک و نسبت جذبی سدیم افزایش قابل ملاحظه ای داشتند. افزایش شوری آب آبیاری باعث کاهش معنیصدارعملکرد دانه، عملکرد کاه، ارتفاع گیاه و طول خوشه در سطح احتمال %1گردید، همچنین تاثیر معنی داری بر عملکرد کاه، دانه و وزن هزاردانه در سطح احتمال %5 داشت. به طوری که این کاهش در روش کشت جوی و پشته در مقایسه با روش کشت مسطح کمتر بود. تاثیر روشهای کشت بر عملکرد دانه،عملکرد کاه و دانه،طول ساقه و وزن هزار دانه در سطح احتمال %1 و عملکرد کاه در سطح احتمال %5 معنی دار گردید. در شوری آب آبیاری ‮‭3/7‬ دسیصزیمنس بر متر بیشترین عملکرد در روش کشت مسطح بدست آمد. در آب آبیاری با شوریصهای 8 و ‮‭12‬ دسیصزیمنس بر متر ‭(Q‬2، Q3)، کشت جوی و پشتهصی ‮‭60‬ سانتیصمتری عملکرد دانه بالاتری در مقایسه با کشت مسطح داشت، با توجه به عملکرد بالاتر در روش کشت جوی و پشتهصی ‮‭60‬ سانتیصمتری، میصتوان نتیجه گرفت که این روش کشت، روش مناسبی برای دستصیابی به کشاورزی پایدار در مناطقی که با مشکل شوری خاک و کمبود آب مواجه هستند، میصباشد.