روابط اجتماعی در شهرها و تاثیر مدیریت محلی بر آن

مسائل اجتماعی درشهرها یکی ازمهمترین پدیده های عصر حاضراست نرخ متوسط رشد شهرنشینی در دوره مورد بررسی 4/4 درصد بوده است در حالیکه رشد تولید ناخالص داخلی در همین دوره 1/4 بوده است. از سوی دیگر یک قانون ساده جامعه شناختی می گوید هر تحول و تغییر خارج از قاعده و سازمانی منجر به پیامدهای ناخواسته بسیاری می شود. الگوی توسعه شهری در ایران الگوی تسلط تک شهری و نیز تمرکز گرایانه بوده است. در چنین شرایطی شهرنشینی با پیامدهای از جمله توزیع بیعدالتی، گسترش آسیبهای اجتماعی و ناهمگونی فزاینده اجتماعی و کمک به گسترش انواع بحرانهای اجتماعی، مواجه خواهد بود )افکاری، نصراله پور، کلانتری، صمد، نقدی، اسداله، 1388.) بر همین اساس سعی کردیم تا دراین مقاله به زمینه پیدایش روابط اجتماعی، روابط اجتماعی درشهرهای بزرگ، فضای شهری،عناصری که به فضا سازمان می دهند، تعریف شهر (City)وکارکرد آن، ساختار شهرها (اجزای اصلی شهرها)، سیمای شهر وعناصرشهر، کنش متقابل انسانها وموانع ساختاری برای توسعه روابط اجتماعی بپردازیم. چارچوب نظری تحقیق براساس نظرات مکتب شیکاگو، کنش متقابل نمادین و آراء و اندیشمندان قرون وسطی و جدید طرح شده است سوال اصلی تحقیق این است که روابط اجتماعی در شهرهای بزرگ چگونه است؟ و موانع ساختاری شهربرای توسعه روابط و تعاملات اجتماعی چه می باشند؟ و مدیریت محله ای چه تا ثیری بر آن خواهد داشت ؟روش تحقیق، با توجه به ماهیت پژوهش روش توصیفی از نوع مطالعه ژرفانگر با نگاهی تحلیلی و توصیفی است. و هداف اصلی این پژوهش، بررسی روابط اجتماعی در شهرها می باشد.

Keywords:

روابط اجتماعی , کنش متقابل , شهر , فضا , موانع ساختاری شهر , مدیریت محله ای