بررسی اثر بخشی معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی

پیش زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی بود.مواد و روش ها: طرح پژوهش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان 75-60 ساله دارای اختلال حرکتی بود، که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند تعداد 20 نفر انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه آزمایش 10 نفر و گواه 16 نفر قرار گرفتند و به پرسشنامه های سبک های اسنادی QSA ، سنجش احساس تنهایی و اضطراب مرگ SQS پاسخ دادند. گروه گواه در انتظار ماند و معنویت درمانی برای گروه آزمایش 8 جلسه 9 دقیقه ای به اجرا شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل واریانس تحلیل گردیدند.یافته ها: یافته ها نشان داد اثر معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ معنادار است. بین نمرههای درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان در پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار است. P‹0/01 و بین گروه های پس آ زمون و پیگیری تفاوت معناداری نیست P‹0/01 بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد میزان درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان بطور معناداری کاهش پیداکرده است و این کاهش ثابت مانده است و پیگیری نسبت به مرحله پس آزمون تفاوت قابل توجهی زیادی در طول زمان نداشته است.

Keywords:

معنویت درمانی , درماندگی آموخته شده , احساس تنهایی , اضطراب مرگ , سالمندان