بررسی فضای شهری به مثابه مکان سوم با تاکید بر معیار های چهارگانه رویکرد طراحی نظریه مکان سوم اولدنبرگ (نمونه موردی: خیابان صارمی، مشهد)

شهرهای امروزی به عنوان فضاهایی که جزیی از زندگی روزانه محسوب شده و فعالیت های وابسته به آن را در خود جای می دهند، باید بستری برای تأمین نیازهای روحی و ذهنی شهروندان باشند تا بتوانند با کاربران خود ارتباطی مؤثر برقرار کنند. توجه به تعامﻻت اجتماعی، ایجاد خاطره جمعی و قضایی معاشر پذیر و پویا برای بودن با دیگران، داد و ستد، دیدار و گذران اوقات فراغت از اهمیتی ویژه برخوردار است. فضاهای عمومی که تحت عنوان بستری برای زندگی عمومی مردم تعریف می شود به شکل ایده آل خود محل بروز فعالیت های اجتماعی، سیاسی و گردهمایی ها و جشن ها محسوب می شوند. مکان سوم مکانی است برای تعامﻻت اجتماعی، تبادل اطﻻعات و در آمیختن و برقراری ارتباط با گروهی دیگر، که زمینه ای برای جریان زندگی محسوب شده و از این رو باعث افزایش حس تعلق در افراد و ایجاد خاطره جمعی می گردد، و منجر به رشد اجتماعی و فردی افراد می شود . نابسامانی دنیای امروز حاصل بی معنایی و بی هویتی است، انسان معاصر حس تعلق خود را به مکان ها از دست داده است و در جهان امروز تنها کمیت ها مورد توجه قرار گرفته اند. با فراموشی کیفیت زندگی و اهمیت یافتن کمیت ها، دیگر جایی برای خیال وجود ندارد و انسان مدرن از وجود خویش غافل گشته و هویت و ادراک اجتماعی اش را از دست می دهد و به این ترتیب حس مشارکت اجتماعی اش را از دست میدهد.در پژوهش حاضر سعی بر آن است تا بر مبنای مطالعات نظری (نظریه مکان سوم اولدنبرگ) و همانند های مکان سوم در فضاهای شهری گذشته در ایران، برای شناسایی تصویر ذهنی مردم و رسیدن به اهداف مورد نظر پرسشنامه، به بررسی معیار های چهارگانه مکان سوم در محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است.

Keywords:

مکان سوم , تعامﻻت اجتماعی , خاطره جمعی , فضایی معاشرپذیر و پویا , بستر زندگی عمومی