بررسی شاخص های افزایش حس تعلق در الگوهای شکل دهنده ی معماری دوره ی صفویه (نمونه موردی: شهراصفهان)

با توجه به اهمیت کانون خانواده در جامعه و به سامان بودن آن در هر دوره ی زمانی که بنیاد آن از فضایسکونت (که محلی برای گرد هم آمدن افراد خانواده و به دست آوردن آرامش می باشد) شکل می گیرد، بر آنشدیم تا تحقیقی در رابطه با علل کمرنگ شدن این مهم در عصر حاضر داشته باشیم. با مرور بر معماریگذشته، در دوره ی صفویه که عصر نبوغ و شکوفایی شهر سازی و معماری ایران است، حس وابستگی و تعلق درخانه به دلیل توجه به جزییات معماری محل سکونت خودنمایی می کند. حال باید دید چه عاملی در معماریمنازل مسکونی وجود داشته که بعد از گذشت زمان همچنان که به آنها می نگریم حس غریزی آرامش در ما بهتقلقل در می آید؟ معماری ای که هم چشم نواز است و هم روح نواز. اما در معماری عصر حاضر چنین حستعلقی را دریافت نمی داریم. راهکار چیست؟ هدف از این پژوهش وجود روابط محکم تر با ایجاد گردهمایی افرادخانواده در فضای کانون خانه به وسیله ی معماری اصیل و همچنین با الگوبرداری از خانه های سنتی و با در نظرگرفتن حیات و تزیینات درون و برون می توان احساس تعلق کالبدی ساکنین را افزایش داد که به ندرت می تواندر معماری عصر نوین، این امر را مشاهده کرد. این تحقیق با روش توصیفی_ تاریخی و با ابزار کتابخانه ای موردبررسی قرار گرفته است. در این پژوهش سعی گردیده است با توجه به اهمیت حس تعلق به مکان در ارتقاءکیفیت فضاهای طراحی شده، با رویکردی توصیفی تحلیلی ابتدا به آشنایی با مفاهیم حس مکان و تعلق بهمکان و دیدگاه های مختلف در این زمینه پرداخته شود، سپس ابعاد مختلف حس تعلق به مکان و عواملتاثیرگذاردرافزایش این حس مورد بررسی قرار گیرد. روش تحقیق مورداستفاده دراین رساله کیفی و از نوعتوصیفی- تحلیلی می باشد.

Keywords:

حس تعلق به مکان , معماری صفوی , خانه های سنتی دوره ی صفویه (اصفهان) , نوگرایی , تعلق کالبدی