رابطه مدیریت روان‌پریش و شهرت سازمانی با میانجی‌گری سرپرستی مخرب و مسئولیت‌پذیری اجتماعی

      مدیریت روان‌پریش، به عنوان نوعی رهبری ناکارآمد، می‌تواند تأثیر منفی بر شهرت و پیشایندهای سازمانی آن داشته باشد. لذا هدف این مقاله بررسی آن است که چگونه مدیریت روان‌پریش بطور غیر مستقیم از طریق تجلی سرپرستی مخرب و افول مسئولیت‌پذیری اجتماعی، شهرت شرکت‌ها را تضعیف می‌کند. پژوهش بر اساس هدف کاربردی و از جهت شیوه گردآوری داده‌ها توصیفی از نوع همبستگی است. برای گردآوری داده‌های پژوهش از  پرسشنامه‌های استاندارد روان‌پریش سازمانی متیو و همکاران (2014)، سرپرستی مخرب تپر (2000)، مسئولیت‌پذیری اجتماعی لی و لی (2012) و شهرت سازمانی ولش و بیتی (2009) استفاده شد. جامعه آماری پژوهش مشتمل بر کلیه کارکنان شرکت‌های فعال در صنایع فلزی شهر کرمان است که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده 350 نفر از آنها انتخاب گردید. جهت تأیید پایایی پرسشنامه‌ها از آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی استفاده شد که میزان آن برای هر چهار پرسشنامه بالاتر از 7/0 بود. مقادیر به دست آمده برای روایی همگرا نیز نشان‌دهنده روایی پرسشنامه‌ها بود. تحلیل داده‌ها با روش مدل معادلات ساختاری و با استفاده از نرم‌افزار PLS انجام پذیرفت. یافته‌ها حاکی از آن است که با حضور مدیران روان‌پریش، میزان رفتارهای سرپرستی مخرب افزایش و سطح مسئولیت‌پذیری اجتماعی ادراک‌شده شرکت توسط کارکنان کاهش می‌یابد. همچنین هر  چند ارتباط مستقیمی بین مدیریت روان‌پریش با شهرت سازمانی مشاهده نشد، اما طبق شواهد می‌توان استدلال نمود که مدیریت روان‌پریش بطور غیر مستقیم بواسطه  تجلی سرپرستی مخرب و افول سطح مسئولیت‌پذیری اجتماعی، شهرت شرکت را متأثر می‌سازد.

Keywords:

روان‌پریش سازمانی , سرپرستی مخرب , مسئولیت‌پذیری اجتماعی شرکت , شهرت سازمانی