رابطه کیفیت ارتباط والد ـ فرزندی با خودکنترلی دانش آموزان با واسطه‌گری ارتباط مبتنی بر حل مسئله؛ ارائه یک الگوی علّی

پژوهش با هدف تعیین نقش واسطه‌ای ارتباط مبتنی بر حل مسئله در رابطه کیفیت ارتباط والد ـ فرزندی با خودکنترلی دانش­آموزان انجام شد. جامعه آماری پژوهش را تمام دانش­آموزان دختر دبیرستانی در سال تحصیلی 95 ـ 96 شهرستان کرمانشاه دربرگرفت. 240 نفر از دانش­آموزان با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند و داده‌ها به روش تحلیل مسیر مورد آزمون قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه‌های ارتباط والد ـ فرزند بارنس، اولسون (1982)، خودکنترلی هامفرید، (1982) و ارتباط مبنی بر حل مسئله توسط مک کوبین، تامپسون و مک کوبین، (1996) جمع‌آوری شد. به‌منظور تجزیه و تحلیل یافته‌های تحقیق از روشهای آمار توصیفی و آمار استنباطی برای طراحی یک الگوی مناسب از تحلیل مسیر پیش‌بینی خودکنترلی در دانش­آموزان استفاده شده است. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که ارتباط مبنی بر حل مسئله در رابطه با ارتباط والد ـ فرزندی و خودکنترلی نقش واسطه­ای را ایفا می‌کند. نتایج پژوهش مؤید این است که کیفیت ارتباط والد ـ فرزندی به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم با واسطه‌گری ارتباط مبنی بر حل مسئله بر خودکنترلی تأثیر دارد؛ لذا می‌توان با تقویت تبادلات باز و صریح بین والدین و فرزندان مهارت کنترل و مدیریت رفتارها و هیجانات را در دانش­آموزان ارتقا بخشید.

Keywords:

ارتباط والد فرزندی , بازبودن در رابطه ارتباط مبتنی بر حل مسئله , خودکنترلی