تاثیر دما بر فرایند جذب زیستی برای حذف نیكل از محلول های آبی

دفن پسماندها ارتباط مستقیم با بهداشت عمومی، آلودگی آب، خاک و هوا در مراکز دفن بهداشتی دارد. محدودیت منابع آبی از یک سو و افزایش آلاینده های سمی در آب های سطحی و زیرزمینی از سوی دیگر، یافتن راه حل های مختلف و قابل قبول محیط زیستی را برای حذف این گونه آلاینده ها ضروری می سازد. جذب زیستی نیكل بوسیله بیومس غیرزنده و غیر فعال میكروبی و یا مشتق شده از گیاهان یک فن آوری آلترناتیو و مبتكرانه برای حذف این آلودگی از محلول های آبی است که ضمن مرتفع کردن مشكلات روش های مرسوم عنوان شده در این مقاله از قابلیت دسترسی فراوان جاذب توأم با تجدید پذیری و ظرفیت جذب بالا برخوردار می باشد. در این پژوهش با هدف معرفی انواع جاذب های زیستی میكروبی و مشتق شده از گیاهان به منظور حذف نیكل از محلول آبی و آشكارسازی ظرفیت جذب هر جاذب، از مقاله های یافت شده در بین سال های 2001 تا 2020 استفاده شده است. تحقیقات صورت گرفته و نتایج حاصل از آن با توجه به مزایای بالقوه، استفاده از این بیومس ها به عنوان جاذب زیستی جهت حذف نیكل در محلول آبی را به عنوان چشم اندازی امیدوار کننده و دوستدار محیط زیست پیشنهاد می کند. دما یک فاکتور مهم برای مكانیسم های وابسته به انرژی در پرسه جذب نیكل می باشد. در دماهایبالاتر هم مقدار سایت های اتصالی روی سطح جاذب و هم انرژی سینتیكی، تمایل به افزایش داشتند. علاوه بر این سرعت نفوذ جذب شونده در سراسر لایه مرزی خارجی و در منافذ داخلی جاذب با کاهش ویسكوزیته ناشی از دما افزایش خواهد یافت. بنابراین افزایش دما منجر به افزایش میزان جذب نیكل خواهد گردید.

Keywords:

جذب زیستی , نیکل , فلزات سنگین , جاذب زیستی , تاثیر دما بر جذب زیستی