بررسی و تحلیل جلوه های مقاومت و پایداری در شعر عبدالقهار عاصی شاعر معاصر افغانستان∗ (علمی- پژوهشی)

اگــر بپذیریم کــه مقاومت و پایداری از شهبال های نیرومند وجدان متعالی انـسان های وارستۀ یک ملت است، به یقین که قهار عاصی، یکی از این وارستگان شـعر مقاومـت افغانـستان بوده که رنگ مقاومت و پایداری از هرچیز دیگر، بیشتر در شعر او محسوس است. زندگی عبدالقهار عاصی مقارن با آشفته ترین روزگاران بدبختی های مردم افغانستان بود؛ از این جهت او با درد عمیقی به بازتاب نگرش های ستم ستیزانه، برخاست و چنان جدی و پرمایه خامه بر نامه زد که در مدتی کم تر از ده سال عمر شاعریش بخش قابلت وجهی از ادبیات معاصر افغانستان را به نام خود رقم زد. عاصی در کنار اینکه شاعر عاشقانه سراست، یکی از چهره های تابان شعر مقاومت و نمایندۀ ممتاز ادبیات پایداری افغانستان به شمار می آید. مقاومت در نگاه عاصی، به عنوان یک نیاز برای ملت ها مطرح بوده و در شعر او زندگی به معنای حرکت به سوی بیداری اندیشه و بهزیستی است. این پژوهش با ذکر مختصری از زندگی و احوال قهار عاصی، به بن مایه های ادبیات مقاومت در اشعار وی، چون: عشق به وطن، روحیۀ عصیانگری، فریاد آزادی، ستیز با ظلم و استبداد، بازتاب اختناق اجتماعی، انگیزه دادن به مردم برای دفاع از وطن، بازتاب چهره های پلشت و بدطینت و... پرداخته است که از مهمترین جلوه های ادبیات پایداری در شعر اوست.

Keywords:

قهارعاصی , ادبیات پایداری , اعتراض , افغانستان , وطن , آزادی