تأثیر روش های ساخت نمونه و درصد ریزدانه خمیری روی رفتار استاتیکی و سیکلیک ماسه های رس دار

تأثیر بافت اولیه و درصد ریزدانه خمیری روی رفتار ماسه های رسدار بررسی شده است. برای مدل سازی بافت اولیه نمونه در شرایط نهشته گذاری مختلف از چهار روش نمونه سازی در آزمایش های سه محوری استاتیکی و سیکلیک استفاده شده است. آزمایش ها روی ترکیبات ماسه با صفر تا ۲۵ درصد ریزدانه که با چهار روش تراکم مرطوب، ریزش خشک، ته نشینی در آب و ریزش جریانی ساخته شده اند و تحت بارگذاری های استاتیکی و سیکلیک انجام شده است. نتایج نشان دهندۀ آن است که روش های ته نشینی در آب و ریزش جریانی و ریزش خشک تمایل به تولید بافت های اتساعی دارند که حتی با افزایش درصد ریزدانه خمیری نیز هم چنان رفتارهای اتساعی خود را حفظ می کنند. در مقابل روش تراکم مرطوب تنها در حالت ماسه تمیز از خود رفتار اتساعی نشان می دهد و با افزایش درصد ریزدانه به سرعت به سمت ناپایداری و بروز رفتارهای نرم شوندگی کامل با کرنش می رود. در حالت بارگذاری سیکلیک تفاوت بین روش ها کم تر شده و با افزایش درصد ریزدانه به نظر می رسد رفتارهای مشاهده شده برای روش های مختلف به سمت یک روند یک سان میل می کنند. به صورت کلی با افزایش درصد ریزدانه خمیری تا حدود ۲۰ درصد ناپایداری در نمونه های تحت آزمایش افزایش یافته است و بعد از آن مجددا نمونه ها به سمت پایداری بیش تر حرکت می کنند. نکته قابل توجه آن است که نوع روش نمونه سازی و بافت اولیه نمونه تأثیر خاصی روی این حد آستانه نداشته است.

Keywords:

تراکم مرطوب , ریزش خشک , ریزش جریانی , ته نشینی در آب , سه محوری , درصد ریزدانه خمیری