کرامت انسان در اسلام، مبنای راهبرد حمایتی تبعیض مثبت در حقوق معلولان؛ الگوی حکمرانی مطلوب اسلامی

حکمرانی خوب، گفتمان نوینی است که بیشتر با مؤلفه‌هایی مانند قانونمندی، مشارکت، مسئولیت‌پذیری، حقوق شهروندی، و عدالت اجتماعی توصیف می‌شود. تأمین و تضمین حقوق افراد دارای معلولیت ــ‌که ازجمله محروم‌ترین اقشار جوامع انسانی هستند‌ــ می‌تواند از مهم‌ترین شاخص‌های تضمین حقوق شهروندی، عدالت، و مسئولیت‌پذیری حکمرانی به‌شمار آید. در این مقاله تلاش کرده‌ایم با استفاده از روش توصیفی‌ـ‌تحلیلی، ضمن تبیین مفهوم حکمرانی مطلوب، کرامت ذاتی انسان در جهان‌بینی اسلامی را به‌عنوان مبنای مشروعیت‌بخشی برای کاربست سازوکار تبعیض مثبت، به‌مثابه مؤثرترین راهبرد حمایتی در حقوق معلولان، بررسی کنیم و در پایان پیشنهادهایی را در راستای ارتقای حقوق این افراد در چارچوب حکمرانی مطلوب اسلامی در ایران ارائه کرده‌ایم. دراین‌راستا، پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که «کاربست سازوکارهای حمایتی تبعیض مثبت در حقوق معلولان، به‌منظور تأمین عدالت اجتماعی و تضمین حقوق شهروندی ــ‌که از مهم‌ترین شاخص‌های حکمرانی مطلوب اسلامی هستندــ بر چه مبنای مشروعیت‌بخشی استوار است؟» فرضیه اصلی مقاله حاضر این است که «کرامت ذاتی انسان، مبنای مشروعیت‌بخش سازوکار حمایتی تبعیض مثبت در اسلام است.

Keywords:

حکمرانی مطلوب , کرامت انسان , تبعیض مثبت , افراد دارای معلولیت