اشتغال پذیری در علوم علوم انسانی: نگاهی تاریخی و پیشنهاد یک الگو

به نظر میرسد بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی در برخی از کشورها از جمله ایران، یک مسأله ناشی از کاهش مؤقت نرخ رشد و تولید نباشد بلکه باید به آن نگاهی تاریخی داشت. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی زمینه تاریخیِ نرخ پایین اشتغال فارغ التحصیلان علوم انسانی (با تأکیذ بر رشته علوم تربیتی) و پیشنهاد یک الگوی اشتغال پذیری است. روش پژوهش حاضر اسنادی بوده است. شواهد نشان میدهد اگر چه در تأسیس نهادهای آموزشی نظیر دانشسرای عالی، هنرستان فنی، مدرسه سیاسی، مدرسه دارائی و مدرسه فلاحت مهارت آموزی مد نظر بوده است با این حال با تأسیس دانشگاه تهران از این مهم غفلت شده است چرا که به دانشگاه به عنوان ابزاری برای مدرنیزاسیون نگاه شده است. علاوه بر این تسلط تفکر علوم انسانی و نه مهندسی در دوره بنیانگذاری، سهم زیاد دانشجویان علوم انسانی در مقایسه با کل دانشجویان، گسترش آموزش عالی پولی دولتی و غیرانتفاعی و فقدان پشتوانه علمی و کارشناسی کافی را میتوان از جمله دلایل تاریخی دیگر مؤثر بر اشتغال فارغالتحصیلان دانست. به منظور بالابردن احتمال اشتغال پذیری دانشجویان الگویی مشتمل بر 3 گام شامل احصاء زمینه های شغلی مرتبط با هر رشته، شناسایی شایستگیهای مرتبط با هریک از این زمینه های شغلی و آموزش شایستگیهای مرتبط، پیشنهاد میشود. این آموزش میتواند به یک یا ترکیبی از روشهای زیر انجام شود: قرار دادن اشتغال پذیری در فرایند برنامهریزی برای توسعه شخصی دانشجو، اشتغال پذیری در دسترس،اشتغال پذیری در طول برنامه درسی و اشتغال پذیری در هسته برنامه درسی

Keywords:

بیکاری فارغ التحصیلان , اشتغال پذیری , زمینه تاریخی , علوم انسانی