اثربخشی خودگفتاری بر مولفه های شناختی و فیزیولوژیک اضطراب

 مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی تأثیر خود گفتاری بر پاسخ­ های روان‌شناختی و فیزیولوژیک اضطراب رقابتی تکواندوکاران نخبه است. روش: 33  تکواندوکار نخبه مرد به‌صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه کنترل(16 نفر) و آزمایش(14 نفر) تقسیم شدند. در پیش­ آزمون(رقابت اول) مولفه​­های شناختی اضطراب رقابتی(اضطراب شناختی، اعتمادبه‌نفس و اضطراب جسمانی) و مولفه فیزیولوژیکی کورتیزول بزاقی هر دو گروه اندازه گیری شد. گروه آزمایش، 10 جلسه تمرین خود گفتاری و گروه کنترل، تنها تمرین بدنی انجام دادند. پس از مداخله خود گفتاری، پس​آزمون(رقابت دوم) گرفته شد. برای تحلیل داده­ ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک­ متغیره، استفاده شد. یافته​ها: نتایج نشان داد، اضطراب شناختی و جسمانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، کاهش و اعتماد​به​نفس، افزایش یافت. میزان کورتیزول بزاقی نسبت به گروه کنترل در پس​آزمون، کاهش معنادار داشت. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود از خودگفتاری برای کاهش مولفه های شناختی و فیزیولوژیکی اضطراب رقابتی استفاده شود.

Keywords:

Cognitive anxiety , Self-confidence , Self-talk , Salivary Cortisol , اضطراب شناختی , اعتمادبه نفس , خودگفتاری , کورتیزول بزاقی