تاثیر مداخله آموزشی بر مهارت‌های ارتباطی و خودکارآمدی بهورزان

اهداف: برای ارایه مراقبت‌های بهداشتی خوب و مناسب، ارتباط موثر بین بهورزان و مردم یک مهارت ضروری است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر مداخله آموزشی بر مهارت‌های ارتباطی و خودکارآمدی بهورزان انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی در سال 1397، تعداد 104 بهورز شاغل در مراکز بهداشت ساوه و زرندیه وارد مطالعه شدند که بهورزان ساوه به روش تصادفی ساده در گروه آزمون (60 نفر) و تمامی بهورزان شاغل در زرندیه (44 نفر) در گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمون در 4 جلسه آموزشی 90دقیقه‌ای مهارت‌های ارتباطی و خودکارآمدی شرکت کردند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه‌ای مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک، خودکارآمدی و چک‌لیست مهارت‌های ارتباطی، قبل و 2 ماه بعد از مداخله آموزشی از هر دو گروه جمع‌آوری شد. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS 19 و آزمون‌های‌ مجذور کای، T مستقل و T زوجی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: قبل از مداخله آموزشی بین گروه آزمون و کنترل از نظر میانگین نمرات مهارت‌های ارتباطی و خودکارآمدی اختلاف معنی‌داری وجود نداشت (0.05>P). اما بعد از مداخله آموزشی بین دو گروه در تمامی حیطه‌های مهارت ارتباطی (شروع جلسه و ایجاد رابطه، جمع‌آوری اطلاعات، توجه به دیدگاه مراجعان و ارایه اطلاعات، توافق دوطرفه و پایان‌دادن به جلسه) و خودکارآمدی تفاوت معنی‌دار مشاهده شد (0.001>P). همچنین در گروه آزمون بعد از مداخله آموزشی میانگین نمرات خودکارآمدی و همه حیطه‌های مهارت ارتباطی افزایش معنی‌دار یافت (0.001>P). نتیجه‌گیری: مداخله آموزشی موجب بهبود خودکارآمدی و مهارت‌های ارتباطی بهورزان می‌شود.

Keywords:

Social Skill , Self-Efficacy , Health Care , مهارت های ارتباطی , بهورز , خودکارآمدی , مراقبت بهداشتی