تأثیر حضور اعضای خانواده آموزش‌دیده بر میزان اضطراب بیماران تحت اعمال تهاجمی بخش اورژانس: یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: امروزه علی‌رغم تمرکز بر پروسیجرهای مراقبت خانواده‌محور، شناخت کمی در مورد درک بیماران بزرگ‌سال از حضور اعضای خانواده در زمان مراقبت‌های اورژانسی و روش‌های تهاجمی وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر حضور و آموزش قبل از حضور اعضای خانواده بر میزان اضطراب بیماران تحت پروسیجر‌های تهاجمی پرستاری بستری در بخش اورژانس طراحی شده است. روش‌کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی‌شده، ۹۰ نفر از بیماران تحت اعمال تهاجمی و اعضای خانواده آنها بر اساس معیار‌های ورود، انتخاب و به روش تصادفی کمینه‌سازی در سه گروه ۳۰ نفره (با حضور اعضای خانواده آموزش‌دیده، با حضور اعضای خانواده آموزش‌ندیده و بدون حضور اعضای خانواده) قرار گرفتند. اضطراب بیماران با استفاده از پرسش‌نامه اشپیلبرگر قبل و بعد از اعمال تهاجمی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با نسخه ۱۶ نرم‌افزار SPSS و نیز آزمون‌های مجذور کای، کروسکال والیس، تی‌زوجی و ANOVA در سطح معنی‌داری ۰/۰۵ تحلیل شد. یافته‌ها: سه گروه از نظر ویژگی‌های جمعیت‌شناختی بیماران و اعضای خانواده همسان بودند. هر سه گروه در مرحله بعد از مداخله میانگین نمره اضطراب پایین‌تری نسبت به قبل از مداخله داشتند (۰/۰۰۱=P). در مقایسه بین‌گروهی، تفاوت معنی‌داری بین میانگین و انحراف‌معیار نمره اضطراب قبل (۰/۱۳۱=P) و بعد از مداخله (۰/۳۰۹=P) مشاهده نشد. نتیجه گیری: حضور اعضای خانواده و دریافت آموزش قبل از حضور نتوانست از اضطراب بیماران تحت پروسیجرهای تهاجمی پرستاری بکاهد. لازم است جنبه‌های مختلف موضوع حضور خانواده حین اجرای پروسیجرهای تهاجمی در مطالعات بعدی مدنظر محققین قرار بگیرد.

Keywords:

Anxiety , Invasive procedures , Patient-centered care , Family-centered care , Emergency care , اضطراب , اعمال تهاجمی , حضور اعضای خانواده , مراقبت بیمارمحور , مراقبت خانواده‌محور