آسیب شناسی اجتماعی و فرهنگی در سکونتگاه های غیررسمی با تاکید بر حاشیه نشینی

امروزه بسیاری از شهرهای کشورهای در حال توسعه با مسایل و مشکلات مشابهی چون رشد شتابان جمعیت معضل اشتغال و گسترش بخش غیررسمی و محله های فقیرنشین و ناپایداری شهری در زمینه های اجتماعی، اقتصادی و محیطی و... مواجه اند که این مسایل تحت تاثیر عوامل محلی، منطقه ای و ملی قالب های متفاوتی به خود گرفته اند. از زمینه های ناپایداری توسعه شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه، سکونتگاه های حاشیه نشین میباشد که به علت عدم توانایی سیاست های شهری برای حل و فصل مشکلات مسکن اقشار آسیب پذیر جامعه و کنترل مهاجرتها شکل گرفته است. سکونتگاه های حاشیه نشین با تجمعی از اقشار کم درآمد غالبا۰و با مشاغل غیررسمی و شیوهای از شهرنشینی ناپایدار همراهاند و به دلیل برخورداری از شرایط انزوا زمینهساز بسیاری از آسیب های اجتماعی به شمار می روند.با توجه به این که افراد در معرض آسیب و آسیب دیدگان اجتماعی در شهرها و روستاها پراکنده اند، اما تعداد مراکز مداخله در بحران و محل استقرار این مراکز محدود است و با توجه به این که تعداد زیادی از گروه هدف در سکونت گاه های غیر رسمی که آسیب پذیری بالایی دارند ساکن هستند ضروری است نسبت به آسیب شناسی اجتماعی و فرهنگی در این سکونتگاها اقدام شود. هدف پژوهش حاضر آسیب شناسی اجتماعی و فرهنگی در سکونتگاه های غیررسمی با تاکید بر حاشیه نشینی و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج برررسی نشان می دهد بخش قابل توجهی از بافت های قدیمی شهرها که غالبا هسته اولیه و اصلی این شهرها را تشکیل می دهند در روند شتاب آلود شهرنشینی و برنامه های توسعه شهری عصر مدرن گرایی مورد بی توجهی قرار گرفته و به سکونتگاه غیررسمی و حاشیه نشینی و ناکارآمد شهری تبدیل شده اند.

Keywords:

آسیب شناسی , آسیب اجتماعی , آسیب فرهنگی , سکونتگاه غیررسمی , حاشیه نشینی