آرمینا السادات ابوالعلائی

هدف؛ هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر بی لذتی اجتماعی در افراد مبتلا به اختلالشخصیت اسکیزوتایپال بود. روش؛ پژوهش حاضر یک مطالعه ی مداخله ای با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگری باگروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال در بیمارستان رازی تبریز بودند.حجم نمونه بر اساس روش پژوهش و نیز با احتساب ریزش در اعضای نمونه، 40 نفر در نظر گرفته شد که 20 نفر به عنوانگروه مداخله و 20 نفر به عنوان گروه کنترل به صورت تصادفی ساده انتخاب و به صورت انتساب تصادفی در دو گروه قرارگرفتند. و برای جمع آوری داده ها از مقیاس بی لذتی اجتماعی چاپمن و رولین استفاده شد. مداخله (آموزش مهارتهایاجتماعی) در طی 10 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه انجام شد. و بعد از اتمام مداخله پس آزمون اخذ شد و 1 ماه بعدنیز یک مطالعه پیگیری انجام گرفت. یافته ها؛ آموزش مهارتهای اجتماعی در مرحله ی پس آزمون و مرحله ی پیگیری درگروه مداخله، موثر بوده است و توان آماری 1/0 حاکی از دقت آماری قابل قبول بوده است. نتیجه گیری؛ آموزش مهارتهای اجتماعی به بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال باعث کاهش بی لذتی اجتماعی در این بیماران شد. چرا کهآموزش مهارتهای اجتماعی باعث افزایش مهارتهای هیجانی – عاطفی و افزایش صلاحیت های اجتماعی و سازگاری بیشترو در کل افزایش سلامت روانی و لذت بردن از فعالیت های روزمره می شود و می تواند مهارتهای خود آگاهی، همدلی،ارتباط بین فردی، مقابله با هیجان ها، تصمیم گیری و حل مسئله اجتماعی و خودکارآمدی را افزایش و میزان رفتارهایناسازگارانه را به میزان زیادی کاهش دهد.

Keywords:

مهارتهای اجتماعی , بی لذتی اجتماعی , اختلال شخصیت اسکیزوتایپال