تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر سطوح TNF-α و IL-10 سرمی در رت های نر چاق

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی آثار تمرینات ورزشی تناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر فاکتورهای التهابی (TNF-α و IL-10 ) در رت‌های نر چاق بود.روش شناسی:  40 سر رت نر در دو گروه به مدت 10 هفته تحت رژیم غذایی پرچرب (32 سر) و رژیم غذایی استاندارد (8 سر) قرار گرفتند. پس از القاء چاقی، 8 سر رت از گروه رژیم غذایی پرچرب (O) و 8 سر رت گروه رژیم غذایی استاندارد (C) قربانی شده و سایر رت‌های چاق به‌ طور تصادفی به 3 گروه شاهد چاق (OC)، تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. پروتکلHIIT شامل اجرای 10 مرحله فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت معادل 85 تا 90 درصد VO2max و با دوره‌های استراحتی فعال 2 دقیقه‌ای و پروتکل MICT با شدت معادل 65 تا 70 درصد  VO2maxبا مسافت طی شده همسان با پروتکل HIIT به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هر هفته اجرا شدند. نمونه­های سرمی برای اندازه‌گیری سطوح سرمی TNF-α و IL-10 به روش الایزا جمع‌آوری شد. یافته‌ها: در هر دو گروه HIIT  و MICT نسبت به گروه OC سطوح سرمی  TNF-α بطور معنی داری کاهش و سطوح سرمی IL-10 به صورت معنی‌داری افزایش یافت (05/0P≤). اما در مقایسه بین گروه‌های HIIT  و MICT  در سطوح سرمی TNF-α و IL-10، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری:به نظر می‌رسد که هر دو پروتکل تمرینی HIIT و MICT منجر به بهبود التهاب مزمن به واسطه کاهش TNF-α وافزایش IL-10 می‌شوند.

Keywords:

تمرین تناوبی با شدت بالا , تمرین تداومی با شدت متوسط , عامل نکروز توموری الفا , اینترلوکین 10 , چاقی